W walentynkowy czwartek do Suchego Lasu zawitało Mikromusic oraz całkiem spora gromadka fanów. Jak zapewniała Natalia Grosiak wystąpili w Suchym Lesie po raz pierwszy, i co ważne, mają nadzieję tam wrócić. Myślę, że fani również na to liczą.

Natalia razem z chłopakami uraczyli nas sporą dawką swoich najsłynniejszych utworów. To, co znamy z radia, internetu, płyt, w wersji koncertowej brzmiało jeszcze lepiej. Świadczy to o naprawdę wielkim talencie, umiejętnościach i pasji muzyków. Udowodnili, że łączenie gatunków muzycznych, pozornie się wykluczających dla nich nie stanowi problemu – jazz, rock, folk, a nawet brzmienia bałkańskie (…) w ich wydaniu z jednej strony stanowiły jednolity, zupełnie nowy styl, z drugiej, każdy z gatunków dało się słyszeć i wyodrębnić – majstersztyk. „Krystyno” – utwór, który osobiście nigdy nie znalazł się w czołówce moich ulubionych dzieł Mikromusic, w wersji koncertowej na mojej subiektywnej liście przeskoczył znacznie do przodu – porywająca aranżacja!

Na pierwszym w swoim życiu koncercie Mikromusic byłam zaskoczona, zachwycona, wręcz (roz)pieszczona tym, co działo się na scenie. W Suchym Lesie wydarzyło się dokładnie to samo, z tą różnicą, że tym razem słowo „zaskoczenie” muszę zamienić na „rozczarowanie”… Na szczęście zachwyt i (roz)pieszczenie zostają bez zmian. Skąd to rozczarowanie? No właśnie stąd, że wydarzyło się to samo… Te same utwory, te same „wstawki” pomiędzy utworami… Acz inny klimat koncertu, nieco inna atmosfera, inne „fluidy” na scenie, pod sceną i pomiędzy nimi.

Nie zmienia to faktu, że cały występ brzmiał rewelacyjnie – miód dla uszu i muzycznej części duszy. A w całym moim braku zaskoczenia, jednak dopatrzyłam się pewnej niespodzianki – był nią Dawid Korbaczyński – zawsze niesamowity, ale tym razem przyćmił nawet Natalię. To zdecydowanie był jego dzień, wieczór, koncert i scena – absolutne zachwycenie z mojej strony.

Autor: MŁ