NOWE ŻYCIE – Epidemia jako zmiana, czyli co to znaczy infekować
• Epidemia jako zmiana, czyli co to znaczy infekować
• czwartek, 26/03, g. 18.00
• wykład + dyskusja (prosimy o zadawanie pytań do wykladu i dzielenie się refleksjami oraz komentarzami w sekcji komentarzy streamingowanego wykładu)
• prowadzenie: Bartosz Mroczkowski
• transmisja na żywo na profilu Pawilonu
Znajdujemy się w centrum eksperymentu na skalę planetarną – jednocześnie, w uprzywilejowanej części, będąc zamknięci w (coraz ciaśniejszych) miejscach kwarantanny.
Podczas spotkania z Bartoszem Mroczkowskim podejmiemy próbę rozpoznania obecnej sytuacji z perspektywy teorii i praktyki afektów. Każdy tryb stawania się stanowi powiązanie różnych przepływów afektów, czyli nowe sposoby cielesnych przekształceń: długotrwałe przebywanie w izolacji powoduje wytwarzanie się nowych rodzajów nawyków, praktyka różnych form higieny wyczula nas na postrzeganie innych bodźców. Jak więc zmienia się kontakt z różnymi przestrzeniami, przedmiotami (klamki, ściany, poręcze, itp.)? Czym jest i czy możliwe jest „stawanie się (z) wirusem”? Jak zmienia się postrzeganie zarażania (w tym: zarażania informacją oraz silnymi, afektywnymi komunikatami wizualnymi)? I wreszcie – jaka jest relacja pomiędzy kryzysem epidemiologicznym i wytworzeniem się potencjalności dla nowych rodzajów przekształceń?
_____
NOWE ŻYCIE
Bez względu na zmiany – pozostajemy sobą.
Catherine Malabou posługując się pojęciem plastyczności stwierdza, że wszelkie przekształcenia obejmują sobą jedynie formę, lecz nie esencję. Czy jednak tak właśnie jest?
W wykładach, dyskusjach i debatach w ramach cyklu NOWE ŻYCIE przyglądamy się (nowemu) życiu: życiu w obliczu zmian klimatycznych, katastrof, przekształceń politycznych, społecznych i ekonomicznych – i sposobom na jego nowe rozumienie.
Życie to ogół sprawczości materialnych istnień: rzeczy, podmiotów ludzkich i nie-ludzkich, roślin, a także zjawisk w postaci smogu, plastikowych wysp, które nieustannie wzajemnie się kształtują. Zmiana – rozumiana przez Malabou jako plastyczność – oznacza przekształcenie przy jednoczesnym utrzymywaniu się relacji materii. Czym jest miasto, instytucja kulturalna jeśli nie splotem wytwarzających ją procesów: artystek, mówców, przestrzeni, urządzeń, odbiorców i odbiorczyń?
Jednak plastyczność to również unicestwianie, po którym nic nie jest tym, czym było. Paradoks tej sytuacji polega na tym, że destrukcja stanowi proces wytwarzający nowe, być może wcześniej niemożliwe. Nowe nie bierze się znikąd, lecz wynika z przekształceń, które je poprzedzały.
(W tym kontekście nowe życie jako przekształcanie/wytwarzanie się wspólnoty łączy się z pytaniem Donny Haraway o sposoby życia i umierania razem na jednej planecie.)
Czy to, co nagłe (w postaci katastrof i sytuacji nie do uniknięcia) pozostawia nas sobą? Co to znaczy żyć razem? Kim jesteśmy my i kto nam towarzyszy? W jaki sposób kształtują się współczesne wspólnoty? Nowe formy wspólnotowości nie wyłaniają się znikąd, lecz stanowią przejaw plastycznej aktywności, czyli ciągu przekształceń związanych z tym, co było, lecz w wyniku gwałtownych wydarzeń przeistoczyło się w nowe.
Podczas wykładów wspólnie zastanawiamy się nad procesami konstytuowania nowych form wspólnotowości rozumianych szerzej jako przejaw samokształtującego się materialnego życia na planecie Ziemia.
_____
• Bartosz Mroczkowski – doktorant w Instytucie Filozofii UAM w Poznaniu, gdzie zajmuje się tematem konceptualizacji i praktyk ciała w perspektywie posthumanizmu i nowego materializmu we współpracy z Moniką Bakke (2013). Absolwent kierunku filozofia w IF UMK w Toruniu (2011): praca dyplomowa Anty-psychiatria: filozofia i praktyka. Założyciel fundacji i redaktor portalu internetowego „Machina Myśli” (2017). Razem z Krystyną Lamą Szydłowską organizował transdyscyplinarne warsztaty Praktyka kształtowania wiedzy w ruchu. Jego zainteresowania badawcze skupiają się wokół poststrukturalizmu i zagadnienia stawania się (Gilleus Deleuze i Felix Guattari), życia w ogóle (zoe), posthumanizmu, feministycznych teorii krytycznych, nowego materializmu, estetyki egzystencji, anty-psychiatrii i szeroko rozumianej cielesności oraz eksperymentów z nią związanych. Współdziała z Fundacją Sens Ruchu (2015), z którą organizował między innymi: cykle warsztatowe Micropolitics and Affects. Collaborative choreographic practices & morning reading sessions; PRZEPŁYWY: myślenie jest ruchem, ruch jest myśleniem oraz Nowe światy: środowiska-wspólnoty-społeczności. Publikował w „Praktyce Teoretycznej”, „Machinie Myśli”, „eCzasKultury” oraz serii naukowej „Scripta” IFK UW.
