NOWE ŻYCIE | Spowolnienie
• NOWE ŻYCIE | Spowolnienie
• czwartek, 28/05, g. 18.00
• rozmowa + dyskusja (prosimy o zadawanie pytań i dzielenie się refleksjami oraz komentarzami w sekcji komentarzy streamingowanej rozmowy)
• udział biorą: Bartosz Mroczkowski, Michał Czepkiewicz
• transmisja na profilu Pawilonu
• partnerem wydarzenia jest Czas Kultury
Czy spowolnienie zostanie z nami na zawsze? Czy wolniej oznacza lepiej? Podczas rozmowy Michała Czepkiewicza i Bartosza Mroczkowskiego przyjrzymy się strategiom spowalniania i odchodzenia od fetyszu wzrostu. Porozmawiamy o micie przyspieszenia, skutkach nadmiernej eksploatacji oraz… o pączkach i ich roli w budowaniu nowych modeli społecznych i ekonomicznych.
Michał Czepkiewicz: przewiduje się, że kurczenie się i spowolnienie gospodarki czeka na prędzej czy później (raczej prędzej) tak czy inaczej ze względu na kryzys klimatyczny, wyczerpywanie się zasobów (paliw kopalnych, minerałów), utratę bioróżnorodności, czyli podcinanie wciąż jeszcze zielonej gałęzi, na której siedzimy. Edwin Bendyk w swojej nowej książce nazywa moment załamania się gospodarki „klifem Seneki”. Możemy z niego spaść, ale możemy też starać się zejść w sposób kontrolowany.
Powoli.
_____
NOWE ŻYCIE
Bez względu na zmiany – pozostajemy sobą.
Catherine Malabou posługując się pojęciem plastyczności stwierdza, że wszelkie przekształcenia obejmują sobą jedynie formę, lecz nie esencję. Czy jednak tak właśnie jest?
W wykładach, dyskusjach i debatach w ramach cyklu NOWE ŻYCIE przyglądamy się (nowemu) życiu: życiu w obliczu zmian klimatycznych, katastrof, przekształceń politycznych, społecznych i ekonomicznych – i sposobom na jego nowe rozumienie.
Życie to ogół sprawczości materialnych istnień: rzeczy, podmiotów ludzkich i nie-ludzkich, roślin, a także zjawisk w postaci smogu, plastikowych wysp, które nieustannie wzajemnie się kształtują. Zmiana – rozumiana przez Malabou jako plastyczność – oznacza przekształcenie przy jednoczesnym utrzymywaniu się relacji materii. Czym jest miasto, instytucja kulturalna jeśli nie splotem wytwarzających ją procesów: artystek, mówców, przestrzeni, urządzeń, odbiorców i odbiorczyń?
Jednak plastyczność to również unicestwianie, po którym nic nie jest tym, czym było. Paradoks tej sytuacji polega na tym, że destrukcja stanowi proces wytwarzający nowe, być może wcześniej niemożliwe. Nowe nie bierze się znikąd, lecz wynika z przekształceń, które je poprzedzały.
(W tym kontekście nowe życie jako przekształcanie/wytwarzanie się wspólnoty łączy się z pytaniem Donny Haraway o sposoby życia i umierania razem na jednej planecie.)
Czy to, co nagłe (w postaci katastrof i sytuacji nie do uniknięcia) pozostawia nas sobą? Co to znaczy żyć razem? Kim jesteśmy my i kto nam towarzyszy? W jaki sposób kształtują się współczesne wspólnoty? Nowe formy wspólnotowości nie wyłaniają się znikąd, lecz stanowią przejaw plastycznej aktywności, czyli ciągu przekształceń związanych z tym, co było, lecz w wyniku gwałtownych wydarzeń przeistoczyło się w nowe.
Podczas wykładów wspólnie zastanawiamy się nad procesami konstytuowania nowych form wspólnotowości rozumianych szerzej jako przejaw samokształtującego się materialnego życia na planecie Ziemia.
_____
udział biorą: Bartosz Mroczkowski, Michał Czepkiewicz
realizacja: Michał Mądroszyk, Krystian Piotr, Mikołaj Ludwik Szymkowiak
oprawa graficzna: Kuba Matuszczak, Michalina Pryśko
współpraca kuratorska: Andrzej Pakuła, Aleksandra Skowrońska
_____
Michał Czepkiewicz – geograf, absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zajmuje się zależnościami między urbanistyką, transportem, stylami życia, dobrostanem i wpływem człowieka na zmiany klimatu. Prowadzi badania na Uniwersytecie Islandzkim w Reykjaviku dotyczące emisji gazów cieplarnianych i dekarbonizacji transportu. Rozwija zastosowanie map internetowych do wspierania partycypacji społecznej w planowaniu przestrzennym. Interesuje się ideą dewzrostu, demokracją miejską i procesami zmian społecznych. Zaangażowany w działalność społeczną i polityczną na poznańskich Jeżycach oraz ruch na rzecz łagodzenia zmian klimatu. Wraz z grupą planetarianek i planetarian organizuje w Poznaniu Czytanki klimatyczne.
Bartosz Mroczkowski – doktorant w Instytucie Filozofii UAM w Poznaniu, gdzie zajmuje się tematem konceptualizacji i praktyk ciała w perspektywie posthumanizmu i nowego materializmu we współpracy z Moniką Bakke (2013). Absolwent kierunku filozofia w IF UMK w Toruniu (2011): praca dyplomowa Anty-psychiatria: filozofia i praktyka. Założyciel fundacji i redaktor portalu internetowego „Machina Myśli” (2017). Razem z Krystyną Lamą Szydłowską organizował transdyscyplinarne warsztaty Praktyka kształtowania wiedzy w ruchu. Jego zainteresowania badawcze skupiają się wokół poststrukturalizmu i zagadnienia stawania się (Gilleus Deleuze i Felix Guattari), życia w ogóle (zoe), posthumanizmu, feministycznych teorii krytycznych, nowego materializmu, estetyki egzystencji, anty-psychiatrii i szeroko rozumianej cielesności oraz eksperymentów z nią związanych. Współdziała z Fundacją Sens Ruchu (2015), z którą organizował między innymi: cykle warsztatowe Micropolitics and Affects. Collaborative choreographic practices & morning reading sessions; PRZEPŁYWY: myślenie jest ruchem, ruch jest myśleniem oraz Nowe światy: środowiska-wspólnoty-społeczności. Publikował w „Praktyce Teoretycznej”, „Machinie Myśli”, „eCzasKultury” oraz serii naukowej „Scripta” IFK UW.
