Wernisaż wystawy: Krzysztof Maniak Poznań Visual Park – 52°27’36.6″N 16°49’48.6″E
52°27’36.6″N 16°49’48.6″E to realizacja w bezpośredni sposób nawiązująca do tradycji land-artu. Artysta odwołuje się do realizacji tego nurtu zapoczątkowanego w latach 60. XX wieku (Robert Smithson, Richard Long, Nancy Holt), ale sięga także głębiej: do reliktów pradziejów ludzkich, takich jak wielki szlak menhirów z ok. 3000 lat p.n.e. w Carnac w Bretanii, olbrzymie rysunki wyryte w skale w dawnym państwie Inków w Andach czy megalityczne budowle w Wietrzychowicach. Nie zawsze znamy pierwotne funkcje tych konstrukcji, jedno wiadomo na pewno – każda z nich w spełniała odwieczną potrzebę człowieka, żeby pozostawić trwały ślad swojej ulotnej obecności na ziemi. Artysta sankcjonuje te potrzebę i powtarza gest w sposób dosłowny, godząc się na zmiany, które na jego miejscu 52°27’36.6″N 16°49’48.6″E przyniesie czas, natura, a może i człowiek.
To praca o czasie- pisze artysta – naszym ludzkim i tym geologicznym, przekraczającym znacznie naszą długość życia. Obserwując wybrane fragmenty pejzażu, otaczający mnie w danym momencie teren, zastanawiam się jakie jego fragmenty zostały przekształcone przez człowieka – przekopane, wydrążone, obniżone lub podwyższone w określonym celu, wykarczowane czy sztucznie obsadzone. Ile czasu musi upłynąć by miejsca te (kiedy nikt już ich nie będzie odwiedzał ani o nie dbał) wróciły do stanu pierwotnego, tracąc swoje przeznaczenie i rozpoznawalność jako intencjonalne działanie gatunku ludzkiego.
Tworząc tę pracę myślałem właśnie o tym jak niewiele po nas zostanie. O trwałości materiału, pamięci, śladach wykonanej pracy, o tym, że chciałbym stworzyć miejsce w strzeszyńskim parku do nieoczywistych spacerowych eksploracji, zmieniających doświadczenie tej przestrzeni. Miejsce z ziemi, choć na chwile.
Krzysztof Maniak wiodącym tematem swoich artystycznych przedsięwzięć czyni osobiste, sensualne, często wręcz intymne doświadczanie natury. Jego praktyka artystyczna opiera się na działaniach w krajobrazie. Prace artysty to najczęściej dyskretne, proste gesty i interakcje z przyrodą, takie jak gładzenie mchu, kory, śniegu, wchodzenie na drzewa, poszukiwanie odległości pomiędzy dwoma drzewami odpowiadającej długości jego ciała. Artysta tworzy podczas wędrówek po lasach, łąkach i wzgórzach w Tuchowie, gdzie mieszka. Miejsca te są zarówno tłem dla jego działań, jak i materiałem tymczasowych instalacji oraz źródłem rekwizytów używanych w performansach.
Wystawa Przy ziemi obejmuje projekcje, zdjęcia i obiekty będące dokumentacją performatywnych, przeważnie efemerycznych działań artysty o tematyce pokrewnej realizacji w PVP, związanych z doświadczaniem ziemi przez człowieka i naszych – ludzkich – z nią relacji, ujętych w perspektywie post antropocentrycznej.
