Co jest ważniejsze: opakowanie czy zawartość? Odpowiedź nie jest oczywista w świecie, który gloryfikuje powierzchowność i odwraca hierarchię wartości. Oto opowieść o konflikcie ciała i umysłu, duchowości i fizyczności w czasach, w których pierwszy przeszczep głowy staje się rzeczywistością.

z recenzji Moniki Błaszczak pt. „Ciało, które boli”:
Czym jesteśmy – ciałem, zewnętrzną powłoką, najlepiej szczupłą i zgrabną, gładką skórą, szykownym strojem czy jednak umysłem, myślą, duchem? Gdzie mieszka nasze „Ja” – w ciele czy w głowie? A może jednak nie da się tego rozdzielić? Jak pogodzić wszystkie społeczno-kulturowe wymagania wobec ciała z własną niedoskonałością, ułomnością, niemożnością sprostania ideałowi? Ten aktorsko-muzyczno-taneczny konglomerat w bardzo wyrazisty i dosadny sposób pokazuje złożoność tego problemu, to, że nie ma tu prostych rozwiązań jak tytułowy zabieg ucięcia i przeszczepu głowy do innego ciała.

Scenariusz i reżyseria: Ewa Kaczmarek
Zdjęcia i montaż: Maciej Domagalski
Muzyka: Greta (Paweł Zimmerman i Grzegorz Krzyśko)
Choreografia: Adrian Rzetelski
Kostiumy: Idalia Mantas
Charakteryzacja: Paulina Panowicz
Współpraca scenograficzna: Piotr Kamiński
Technika: Marcin Soja
Występują: Laura Leish, Adrian Rzetelski, Greta