Paź
9
pt
Też uważacie, że w tym roku ludzkość szczególnie zasłużyła na to, żeby ktoś wreszcie przemycił z Hogwartu eliksir Felix Felicis? Najchętniej sami byśmy wrzucili do kociołka skorupkę żmijoptaka i bulwy cebulicy, ale z braku powyższych postanowiliśmy użyć nieco innych składników, a efekt zdumiewająco przypomina płynne szczęście. 
No dobra, to pytanie rodem z owutemów! Co otrzymacie po wrzuceniu do kociołka Pyrkonu, Allegro i ogromnej chęci, by zorganizować coś szczególnego dla Pyrkonowiczów?
Tak, macie rację! To zupełnie wyjątkowe, tworzone wspólnymi siłami fantastyczne wydarzenie online!
Tak, macie rację! To zupełnie wyjątkowe, tworzone wspólnymi siłami fantastyczne wydarzenie online!
Już dzisiaj zarezerwujcie sobie czas między 9 a 22 października 2020! Zapraszamy Was na Allegro PyrkONline!
Czeka Was moc wrażeń i iście pyrkonowych emocji! A co w programie? To, co tygryski i Pyrkonowiecze lubią najbardziej! Festiwalowa atmosfera, mnóstwo pozytywnej energii i, rzecz jasna, okazja do szalonych gadżetowych zakupów.
Czeka Was moc wrażeń i iście pyrkonowych emocji! A co w programie? To, co tygryski i Pyrkonowiecze lubią najbardziej! Festiwalowa atmosfera, mnóstwo pozytywnej energii i, rzecz jasna, okazja do szalonych gadżetowych zakupów.
Prócz tego:
– kilkanaście godzin niepublikowanego nigdy wcześniej materiału video dla prawdziwych geeków,
– spotkania ze specjalnymi gośćmi,
– Dream Cosplay Show – konkurs cosplay w niespotykanej dotąd w Polsce formule!
– kilkanaście godzin niepublikowanego nigdy wcześniej materiału video dla prawdziwych geeków,
– spotkania ze specjalnymi gośćmi,
– Dream Cosplay Show – konkurs cosplay w niespotykanej dotąd w Polsce formule!
A żebyście nie tęsknili za bardzo za Krainą Wystawców, to czeka Was również specjalna oferta na gry, książki, komiksy i gadżety.
Naszym zdaniem to naprawdę sporo szczęścia dla zbolałego od braku festiwali i konwentów serca każdego fantasty.
Naszym zdaniem to naprawdę sporo szczęścia dla zbolałego od braku festiwali i konwentów serca każdego fantasty.
Paź
21
śr
[PL]
Każdy z filmów będzie dostępny przez 48 godzin od publikacji na platformie Ninateki (ninateka.pl). Jedynym filmem dostępnym wyłącznie dla widzów z Polski, będzie “Rok robota”. Film “Gruba Kaśka” do obejrzenia tylko po zarejestrowaniu się na stronie digitalcultures.pl.
Każdy z filmów będzie dostępny przez 48 godzin od publikacji na platformie Ninateki (ninateka.pl). Jedynym filmem dostępnym wyłącznie dla widzów z Polski, będzie “Rok robota”. Film “Gruba Kaśka” do obejrzenia tylko po zarejestrowaniu się na stronie digitalcultures.pl.
Harmonogram:
17/10
Finding Fanon III | reż. Larry Achiampong, David Blandy Photon | reż. Norman Leto Ryba | reż. Jonathas de Andrade 18/10 Internet Wszystkiego | reż. Brett Gaylor 19/10 Pan Kleks w Kosmosie, cz. I | reż. Krzysztof Gradowski Pan Kleks w Kosmosie, cz. II | reż. Krzysztof Gradowski 20/10 Kino Kryzysów: Roślinna Nadzieja 21/10 Gruba Kaśka | reż. Julia Pełka Pierwszy Polak na Marsie | reż. Agnieszka Elbanowska Ostatni kosiarze | reż. Andrzej Załęski 22/10 White Cube | reż. Wojciech Pustoła Rok robota | reż. Yves Gellie 23/10 Docent H. | reż. Janusz Majewski Gdzie jesteś, Luizo? | reż. Janusz Kubik Przekładaniec | reż. Andrzej Wajda Gubernator | reż. Stanisław Kokesz 24/10 Wejście w następny wiek | reż. Norman Leto 15 stron świata | reż. Zuzanna SolakiewiczTemat przewodni tegorocznego festiwalu Digital Cultures // Imagined Futures stał się pretekstem do odkrycia na nowo filmowej fantastyki naukowej i zastanowienia się, jak twórcy wyobrażali sobie przyszłość w połowie XX wieku. Żeby odpowiedzieć na to pytanie warto przyjrzeć się nielicznym istniejącym próbom polskiej kinematografii science-fiction. W programie filmowym towarzyszącym festiwalowi Digital Cultures zestawiamy ze sobą historyczne już przykłady polskich filmowych „przyszłości wyobrażonych” ze współczesnymi próbami opowiedzenia o tym, co nasz czeka. Pomoże to na te filmy szerszej, w kontekście palących obecnie, ale poruszanych już wcześniej problemów. Okazuje się, że jest pewna ciągłość filmowych zmagań z przyszłością. Wątki związane z katastrofą klimatyczną pojawiają się bowiem zarówno we współczesnych pracach, jak i dystopiach z końca XX wieku. Prace artystek, poruszające problematykę antropocenu, kryzysu i możliwych rozwiązań, okazują się być zanurzone w tradycji filozoficznego, często niskobudżetowego, polskiego S-F.
W programie znalazły się również międzynarodowe produkcje, m.in “Ryba” w reż. Jonathasa de Andrade’a, “Finding Fanon”, “Internet wszystkiego”, czy “Rok robota”. Pozwalają one na szersze spojrzenie na zmiany w świecie cyfrowym i relacjach człowieka z naturą.
Szczegółowy harmonogram: https://digitalcultures.pl/pl/program#film Each film will be available on the Ninateka platform (ninateka.pl) for 48h since its release. The only film available exclusively to the Polish viewers will be “Year of the Robot”, while the film “Fat Kathy” will be available to accredited viewers only. Schedule: 17/10 Finding Fanon Part Three | dir. Larry Achiampong, David Blandy Photon | dir. Norman Leto The Fish | dir. Jonathas de Andrade 18/10 The Internet of Everything | dir. Brett Gaylor 19/10 Mr Kleks in Space part I | dir. Krzysztof Gradowski Mr Kleks in Space part II | dir. Krzysztof Gradowski 20/10 Cinema of Crises: Plant Hope 21/10 Fat Kathy | dir. Julia Pełka First Pole on Mars | dir. Agnieszka Elbanowska The Last Mowers | dir. Andrzej Załęski 22/10 White Cube | dir. Wojciech Pustoła Year of the Robot | dir. Yves Gellie 23/10 Professor Hamler | dir. Janusz Majewski Where Are You, Louise? | dir. Janusz Kubik Roly Poly | dir. Andrzej Wajda The Governor | dir. Stanisław Kokesz 24/10 Entering the Next Century | dir. Norman Leto 15 Corners of the World | dir. Zuzanna SolakiewiczThe motto of this year’s Digital Cultures // Imagined Futures festival serves as a pretext to rediscover the world of science fiction cinema and to think about how filmmakers imagined the future in the mid-20th century. To this end, we will take a look at the few existing examples of Polish sci-fi films. The film programme accompanying Digital Cultures festival juxtaposes the already historical examples of “imagined futures” in Polish cinema with contemporary narratives about what lies ahead. This helps to look at these films from a broader perspective, in the context of the most burning present-day problems and how they were tackled before. It turns out that there is a certain continuity to cinematographic struggles with the future. Visions of the climate catastrophe appear both in contemporary works and dystopias from the late 20th century. Artworks that take anthropocene, the climate crisis and ways to avert it as their subject matter are in fact immersed in the philosophical tradition of the often low-budget Polish sci-fi cinema.
The programme also includes foreign productions such as “The Fish”, “Finding Fanon”, and “The Internet of Everything” that expand our understanding of changes in the digital world and in the relationship between humans and nature.
Paź 21 całodniowy
[english below]
Instalacja dźwiękowa “Stan Zagrożenia” Huberta Czerepoka odnosi się do problemu roli państwa w definiowaniu i nadzorowaniu społecznych zachowań w sytuacjach nadzwyczajnych. Inspiracją do powstania pracy były komunikaty emitowane przez samochody policji i straży miejskiej w polskich miastach podczas pierwszych miesięcy pandemii Covid-19. Ogłaszane przez megafony komunikaty definiowały stan zagrożenia i wzywały do opuszczenia ulic, zachowania dystansu społecznego i reżimu sanitarnego potęgując surrealistyczne poczucie grozy i społecznej apokalipsy. Artysta dekonstruując perswazyjne techniki władzy tradycyjnie dbającej o zachowanie dyscypliny i higieny postanowił zastosować taką samą metodę komunikacji w związku z innym, z pewnością o wiele groźniejszym niż pandemia zagrożeniem. Jak mówił w swoim przemówieniu w Parlamencie Europejskim wybitny reżyser Krzysztof Warlikowski: „Dzisiaj blisko 40 proc. Polaków nie rozumie tego, co czyta, a kolejne 30 proc. rozumie w niewielkim stopniu. Co dziesiąty absolwent szkoły podstawowej nie potrafi czytać. Aż 10 mln Polaków (ok. 25 proc.) nie ma w domu ani jednej książki. Analfabetą funkcjonalnym jest co szósty magister w Polsce. 6,2 mln Polaków znajduje się poza kulturą pisma, czyli nie przeczytało NIC, nawet artykułu w brukowcu. 40 proc. Polaków ma problemy z czytaniem rozkładów jazdy czy map pogodowych. To są dane tak niewiarygodne, że aż zabawne. A jednak napawają grozą.”
Do tego stanu grozy odnosi się w swoim komunikacie dźwiękowym Hubert Czerepok. Jest to sytuacja katastrofy mentalnej i edukacyjnej, która domaga się natychmiastowych działań, być może nawet bardziej zdecydowanych niż podczas epidemii wirusa atakującego układ oddechowy. Zagrożenie, a właściwie stan zapaści na który zwraca uwagę artysta ma wpływ na podstawy funkcjonowania społecznego i bezpośrednio zagraża jego przyszłości. Postępujący analfabetyzm oznacza stan zidiocenia, który uniemożliwia konstruktywną komunikację społeczną i przyczynia się do coraz głębszej izolacji cywilizacyjnej.
Do tego stanu grozy odnosi się w swoim komunikacie dźwiękowym Hubert Czerepok. Jest to sytuacja katastrofy mentalnej i edukacyjnej, która domaga się natychmiastowych działań, być może nawet bardziej zdecydowanych niż podczas epidemii wirusa atakującego układ oddechowy. Zagrożenie, a właściwie stan zapaści na który zwraca uwagę artysta ma wpływ na podstawy funkcjonowania społecznego i bezpośrednio zagraża jego przyszłości. Postępujący analfabetyzm oznacza stan zidiocenia, który uniemożliwia konstruktywną komunikację społeczną i przyczynia się do coraz głębszej izolacji cywilizacyjnej.
—
Hubert Czerepok jest absolwentem ASP w Poznaniu oraz Jan van Eyck Academie w Maastricht, był związany z poznańską Galerią ON, jego prace pokazywane były m. innymi na Biennale w Sydney, w warszawskiej Zachęcie, galerii Labirynt w Lublinie, galerii Arsenał w Białymstoku i w Poznaniu. W roku 2015 stworzył dla muzeum Polin rzeźbę „Płot nienawiści”, która tradycyjne elementy tworzące ogrodzenie zastąpiła cytatami z murów polskich miast.
***
Hubert Czerepok’s “State of Danger”, a sound installation, addresses the issue of the role of the state in defining and supervising social behaviour in emergency situations. The work was inspired by the messages broadcast by police cruisers and municipal police cars in Polish cities during the first months of the Covid-19 pandemic. The messages announced via megaphones defined a state of danger and called for leaving the streets, keeping social distance and the sanitary regime, intensifying the surreal sense of horror and social apocalypse. Deconstructing the persuasive techniques of a traditionally disciplined and hygienic authority, the artist decided to use the same method of communication in connection with another threat, certainly much more dangerous than a pandemic. As the eminent director Krzysztof Warlikowski said in his address to the European Parliament, “Today, nearly 40% of Poles do not understand what they are reading and another 30% understand little. Every tenth primary school graduate cannot read. As many as 10 million Poles (about 25%) do not have a single book at home. One in six Polish university graduates is functionally illiterate. 6.2 million Poles are outside the culture of writing, i.e. they have not read anything, not even an article in a tabloid. 40% of Poles have problems reading timetables or weather maps. The data as so unbelievable that they actually sound funny. And yet, they are horrifying.”
Hubert Czerepok refers to this state of horror in his sound message. It is a mental and educational disaster that demands immediate action, perhaps even more decisive than during an epidemic of a virus attacking the respiratory system. The threat, or rather the state of decline to which the artist draws attention, affects the very foundations of social life and directly threatens its future. Progressive illiteracy means a state of idiocy which prevents constructive social communication and contributes to the increasingly severe exclusion and isolation.
Hubert Czerepok refers to this state of horror in his sound message. It is a mental and educational disaster that demands immediate action, perhaps even more decisive than during an epidemic of a virus attacking the respiratory system. The threat, or rather the state of decline to which the artist draws attention, affects the very foundations of social life and directly threatens its future. Progressive illiteracy means a state of idiocy which prevents constructive social communication and contributes to the increasingly severe exclusion and isolation.
—
Hubert Czerepok is a graduate of the Academy of Fine Arts in Poznań and Jan van Eyck Academie in Maastricht. Formerly connected with the Poznań-based Galeria ON. His works have been on display e.g. at a Sydney Biennale, at Zachęta in Warsaw, Labirynt Gallery in Lublin, and Arsenał galleries in Białystok and Poznań. In 2015, he made a sculpture titled “The Fence of Hatred” for the Polin Museum; instead of traditional elements, the fence features hate speech phrases copied from Polish city walls.
Paź 21 całodniowy
Jan Kurek “Czarodzieje”
wernisaż: 17.10. godz. 17
Centrum Kultury ZAMEK
Kuratorki: Marta Buczkowska & Danuta Książkiewicz-Bartkowiak
wernisaż: 17.10. godz. 17
Centrum Kultury ZAMEK
Kuratorki: Marta Buczkowska & Danuta Książkiewicz-Bartkowiak
Jan Kurek ma oko. Nie każdy ma, nie każdy umie tak patrzeć, żeby zobaczyć, on potrafi. Jego oko znakomicie układa się do wizjera kamery lub aparatu fotograficznego i wychwytuje kadr, którego przeciętny obserwator albo nie zauważy, albo zlekceważy. Z zawodu operator telewizyjny i reżyser telewizyjnych spektakli teatralnych, z pasji i ciekawości świata fotograf. Urodził się w 1934 roku w Szczecinku, do Poznania przyjechał 30 lat później po studiach na Wydziale Operatorskim Szkoły Filmowej w Łodzi. Rozpoczął pracę w telewizji poznańskiej, najpierw, jak wspomina, jako operator trzeciej kategorii, by dość szybko awansować do operatora, realizatora światła i wizji pierwszej kategorii.
Fotografował już jako 16-latek mieszkowym aparatem 6×9 odziedziczonym po ojcu, potem od radzieckich żołnierzy z bazy w Bornem Sulinowie kupił „Zorkę”. W jego archiwum jest kilkanaście tysięcy zdjęć, ale o jego geniuszu najpiękniej świadczy kilkaset fotografii wykonanych w latach 60. XX wieku na Łazarzu, gdzie w 1965 roku zamieszkał w nowym bloku na narożniku ulic Potockiej i Lodowej. Co ciekawe, Łazarz i wszystko to, co dzisiaj fascynuje miłośników historii – ulice i domy – wcale go jako fotografa nie obchodziło. Interesowali go ludzie i sytuacje, które były ich udziałem. Na początku pretekstem do fotografowania były spacery z urodzonym w 1963 roku synem Marcinem. I to on i jego rowerek są bohaterami wielu zdjęć z połowy lat 60. A że wokół toczyło się życie – i ono nie umknęło uwadze Kurka. I tak, trochę przez przypadek, powstał obraz jednej dekady na Łazarzu – po swojemu zwyczajnym i po swojemu odświętnym, oczywistym i nieoczywistym, codziennym i zaskakującym, słonecznym i pochmurnym, szarym domami i chodnikami, zielonym drzewami i trawą. Krajobraz sielsko wiejski i nieśmiało miejski. Dla Kurka kompletnie nieistotny. Istotni byli zwykli ludzie, dorośli i dzieci – spacerują, siedzą, bawią się, opalają, pracują, rozmawiają, na coś czekają, gdzieś się spieszą – w niezwykłych sytuacjach, uważnych, klarownych, syntetycznych dzięki czarno-białej tonacji, które działy się tylko w tym jednym, jedynym momen-
cie. Nikt nigdy tych historii już nie powtórzy. Niesamowity, żywy, pulsujący reportaż, piękna historia, wspomnienie na zawsze zatrzymane w tym Kurka oku, w tych setkach kadrów. Łazarzanie, wracajcie do wspomnień, nie ma nic cenniejszego niż pamięć.
Fotografował już jako 16-latek mieszkowym aparatem 6×9 odziedziczonym po ojcu, potem od radzieckich żołnierzy z bazy w Bornem Sulinowie kupił „Zorkę”. W jego archiwum jest kilkanaście tysięcy zdjęć, ale o jego geniuszu najpiękniej świadczy kilkaset fotografii wykonanych w latach 60. XX wieku na Łazarzu, gdzie w 1965 roku zamieszkał w nowym bloku na narożniku ulic Potockiej i Lodowej. Co ciekawe, Łazarz i wszystko to, co dzisiaj fascynuje miłośników historii – ulice i domy – wcale go jako fotografa nie obchodziło. Interesowali go ludzie i sytuacje, które były ich udziałem. Na początku pretekstem do fotografowania były spacery z urodzonym w 1963 roku synem Marcinem. I to on i jego rowerek są bohaterami wielu zdjęć z połowy lat 60. A że wokół toczyło się życie – i ono nie umknęło uwadze Kurka. I tak, trochę przez przypadek, powstał obraz jednej dekady na Łazarzu – po swojemu zwyczajnym i po swojemu odświętnym, oczywistym i nieoczywistym, codziennym i zaskakującym, słonecznym i pochmurnym, szarym domami i chodnikami, zielonym drzewami i trawą. Krajobraz sielsko wiejski i nieśmiało miejski. Dla Kurka kompletnie nieistotny. Istotni byli zwykli ludzie, dorośli i dzieci – spacerują, siedzą, bawią się, opalają, pracują, rozmawiają, na coś czekają, gdzieś się spieszą – w niezwykłych sytuacjach, uważnych, klarownych, syntetycznych dzięki czarno-białej tonacji, które działy się tylko w tym jednym, jedynym momen-
cie. Nikt nigdy tych historii już nie powtórzy. Niesamowity, żywy, pulsujący reportaż, piękna historia, wspomnienie na zawsze zatrzymane w tym Kurka oku, w tych setkach kadrów. Łazarzanie, wracajcie do wspomnień, nie ma nic cenniejszego niż pamięć.
Danuta Książkiewicz-Bartkowiak
Fundacja 9/11 Art Space i Galeria Piekary mają zaszczyt zaprosić na wystawę Jarosława Kozłowskiego “Ćwiczenia z obrazowania”. Projekt ma charakter premierowy.
„Pytania, które zawarte są w pracach składających się na wystawę Ćwiczenia z obrazowania, nie są nowe, zadawałem je wielokrotnie, każdorazowo inaczej je formułując, od początku lat 70. W moim przekonaniu dotyczą fundamentalnych dla sztuki kwestii, powracam do nich, ponieważ są ciągle aktualne.
Tytułowa, składająca się z dwunastu części praca z 2019 roku, jest pytaniem o status obrazu, o istotę obrazowania i jego punkty graniczne, a także pytaniem o to, co wynika z procesu percepcji i o rolę, jaką w tym procesie odgrywa wyobraźnia. Niektóre aspekty tych pytań zawarte są również w cyklu pt. “Small Images” (2019).
Rysunki z serii “Niebieskie linie” (1989/2018) odnoszą się do pytania o autonomię sztuki i do związanych z tym pojęciem kwestii dotyczących relacji pomiędzy sztuką a rzeczywistością, a więc pytań o społeczne funkcje sztuki, jej znaczeniowość, metaforykę i jej treści symboliczne.
Przypomnieniem wcześniejszych pytań i refleksji jest praca z 1972 roku pt. “Nazwa pusta”. Jej tytuł zaczerpnięty został z logiki, gdzie pojęcie to wiąże się z bytami wyobrażeniowymi, jak np. »szklana góra«, »pegaz« czy »kwadratura koła«, które nie mają desygnatów w rzeczywistości przedmiotowej. Zastanawiałem się wówczas, czy koncepcja sztuki jako zbioru pustego nie jest trafnym określeniem dla artykulacji artystycznych.
Dopełnieniem wystawy są Rysunki incydentalne (2019‒2020), które są tym, czym są, niczym więcej”.
Jarosław Kozłowski
Jarosław Kozłowski
Jarosław Kozłowski (ur. 1945) to artysta posługujący się takimi mediami jak rysunek, książka, obiekt i instalacja artystyczna oraz fotografia i performance. Konsekwentnie bada ideę prymatu pojęcia, intelektu nad przedmiotem materialnym, granic możliwości wyrażenia tego, co pomyślane, poprzez obiekt czy gest, strukturę języka i znaku, co pozwala sytuować jego twórczość w ramach sztuki konceptualnej. Działalność artystyczna Kozłowskiego czyni go jednym z najważniejszych artystów konceptualnych w Polsce, a jego twórczość jest doceniana i wystawiana na świecie.
W latach 1963‒1969 studiował na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu). W 1967 roku rozpoczął pracę na macierzystej uczelni jako pedagog. W tym właśnie okresie Kozłowski zaczął poddawać krytyce ówczesne, propagowane przez akademików praktyki artystyczne i odchodzić od malarstwa, dziedziny, w której czuł się „zbyt komfortowo”, tworząc od 1967 realizacje o charakterze environment połączone z tekstem.
W latach 70. artysta prezentował prace lingwistyczne i działania performatywne. W tym czasie powstały takie prace jak: “Rysunki modalne”, “Ćwiczenia z semiotyki”, “Metafizyka”, “Fizyka”, “Yka”. Język używany przez Kozłowskiego w formie mówionej i pisemnej, działał jako system dyscyplinujący, a także miejsce poszukiwania suwerenności.
Przełomowym wydarzeniem w życiorysie artysty okazało się zainicjowanie (wespół z Andrzejem Kostołowskim) międzynarodowej sieci artystycznej NET (1971), która zrzeszała artystów na całym świecie – pochodzących z Europy Wschodniej i Zachodniej, USA, Kanady, Ameryki Południowej, Azji oraz samej Polski. Fundamentem projektu była otwartość, wolność, globalna wymiana idei artystycznych. NET dawał możliwość wzajemnego inspirowania się, dyskutowania koncepcji artystycznych czy teoretycznych związanych z twórczością poprzez kontakt pocztowy. Pomysł ten nie tylko ugruntował pozycję artystów jako konceptualistów, ale wpisał ich w szerszy kontekst – namysłu nad teorią sieci, sieciowości jako takiej – struktur pozbawionych centrum, bazujących na wzajemności, współzależności (co wyraźnie zostało zaznaczone w “Manifeście Sieci/Net” z 1971 roku). W 1972 Kozłowski założył Galerię Akumulatory 2 w Poznaniu (działała do 1990 roku), gdzie prezentowana była twórczość artystów awangardowych, a także wielu artystów z NET. Kozłowski nawiązał wtedy też kontakty z artystami Fluxusu, co skutkowało w 1977 roku organizacją Fluxus Festiwalu w Akumulatorach. W 1979 roku był stypendystą British Council (Londyn).
W latach 1981‒1987 piastował stanowisko rektora rodzimej uczelni, a w latach 1984‒1985 był stypendystą DAAD w Berlinie. Lata 80. Kozłowski poświęcił przepracowywaniu i dekonspirowaniu mitów obrosłych wokół sztuki i w ogóle systemu (często uniemożliwiającego kreatywność, wolność wyrażania) związanego z twórczością. Prace powstałe w tym okresie miały głównie charakter instalacji, często z wykorzystaniem dźwięku. Wątki krytyczne w odniesieniu do sposobu funkcjonowania kultury podejmowane były przez niego m.in. w seriach “Mitologii Sztuki” i “Rzeczywistości sztuki”.
W latach 1981‒1987 piastował stanowisko rektora rodzimej uczelni, a w latach 1984‒1985 był stypendystą DAAD w Berlinie. Lata 80. Kozłowski poświęcił przepracowywaniu i dekonspirowaniu mitów obrosłych wokół sztuki i w ogóle systemu (często uniemożliwiającego kreatywność, wolność wyrażania) związanego z twórczością. Prace powstałe w tym okresie miały głównie charakter instalacji, często z wykorzystaniem dźwięku. Wątki krytyczne w odniesieniu do sposobu funkcjonowania kultury podejmowane były przez niego m.in. w seriach “Mitologii Sztuki” i “Rzeczywistości sztuki”.
W latach 1991‒1993 był kuratorem programu galerii i kolekcji Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. W tej dekadzie powstały aranżacje z przedmiotów gotowych, zazwyczaj z rzeczy codziennego użytku. Początkowo nadal pełniły przypisaną im wcześniej funkcję, ale wkrótce elementy funkcjonalne zaczęły być wyrywane z „rzeczywistości realnej”, artysta pozbawiał je kontekstu – do takich prac należą chociażby “Ostre przedmioty” i “Miękkie zabezpieczenie”. Wykładał w tym okresie nie tylko w Poznaniu ale m.in. w Statens Kunstakademi w Oslo (1992–1997), Rijksakademie van Beeldende Kunste w Amsterdamie (1996–2004), Academy Without Walls w Lusace (1999, 2001). Koniec lat 90. to etap twórczości Kozłowskiego szczególnie polityczny – pojawiają się prace “Standardy europejskie” oraz “Zjednoczony świat”, dyktowane refleksją na temat współczesności.
W XXI wieku w twórczości u Kozłowskiego widoczna staje się tendencja do reagowania na zastaną rzeczywistość jeszcze mocniej (“W Afryce Środkowej bez zmian”, “Hot News”, “Służby specjalne w poszukiwaniu kamienia filozoficznego”), a prace komentatorskie w wielu przypadkach nie są pozbawione wątków ironicznych. W latach 2005‒2010 wykładał na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. W kolejnych latach w kręgu jego zainteresowania znalazł się czas – jego koncepcja, aspekt upływania, co wyraził w pracy z 2006 roku pt. “Cysterna czasu”, będącej realizacją site specific – zaprojektował ją dla Cysterny w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. Zajął się też pojęciem sztuki modernistycznej badając, czy jej formuła jest nadal aktualna (cykl “Figury retoryczne”). W 2006 roku artysta reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo. Pokazał tam pracę “Gravity Room” oraz fragment realizacji pt. “Zjednoczony świat. Wersja utopijna”. W 2019 roku Jarosław Kozłowski założył Galerię Archiwum Idei, eksponującą prace artystów związanych z Galerii Akumulatory 2 oraz międzynarodową wymianą artystyczną NET. Autor ponad stu wystaw indywidualnych w Polce i zagranicą oraz wielu zbiorowych.
09.10.2020-13.11.2020
partner, miejsce:
Galeria Piekary
ul. św. Marcin 80/82
61-809 Poznań
CK Zamek, Dziedziniec Różany
www.galeria-piekary.com.pl
Galeria Piekary
ul. św. Marcin 80/82
61-809 Poznań
CK Zamek, Dziedziniec Różany
www.galeria-piekary.com.pl
wystawa czynna pon.–pt. 10:00–18:00
wstęp wolny
wstęp wolny
Projekt dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania
#poznanwspiera
#poznanwspiera
patronat medialny: Artinfo.pl, Magazyn SZUM
Paź 21@6:00 pm – 8:30 pm
Akcja animacja – Otwarte warsztaty rysunku, malarstwa i rzeźby w Pireusie
Zapraszamy Cię na wrześniową edycję warsztatów. Spędźmy razem środowe popołudnia tworząc to, na co mamy ochotę. Obraz? Rysunek? Rzeźba? Wszystkie materiały będą dostępne na miejscu 
Zaznaczamy, że nie musisz posiadać nadzwyczajnych umiejętności, ani być studentem / studentką Uniwersytetu Artystycznego (jednak Was też serdecznie zapraszamy!). Chodzi przede wszystkim o dobrą zabawę.Warsztaty są otwarte dla każdego!
Z powodu ograniczeń, które związane są z epidemią, możemy prowadzić zajęcia dla ograniczonej liczby osób. Prosimy więc o zadeklarowanie obecności wysyłając nam wiadomość ! Paź 21@6:00 pm – 7:30 pm
„TO WRÓCI. PRZESZŁOŚĆ I PRZYSZŁOŚĆ PANDEMII”
Debata I: Miasto w czasie pandemii.
Paneliści: Joanna Erbel, Marek Krajewski, Joanna Kusiak, Jan Mencwel
Prowadzenie: Joanna B. Bednarek, Przemysław Czapliński
21.10. 2020 g. 18 Sala Wielka / bilety: 2 zł
Debata I: Miasto w czasie pandemii.
Paneliści: Joanna Erbel, Marek Krajewski, Joanna Kusiak, Jan Mencwel
Prowadzenie: Joanna B. Bednarek, Przemysław Czapliński
21.10. 2020 g. 18 Sala Wielka / bilety: 2 zł
OPIS DEBATY: Debata poświęcona będzie miastu jako przestrzeni kumulującej problemy – organizacyjne, logistyczne, komunikacyjne, społeczne.W kumulacji tej jako pierwsza uwidoczniła się wieloznaczność bezpieczeństwa. Aby mieszkańcy miasta mogli pozostać bezpieczni, ktoś musiał wystawić się na ryzyko zarażenia. Kto chronił tych, którzy chronili nas? A może ochrona zasadnicza, związana z pandemią, była przesadna?
Pandemia jest stanem dzielącym społeczeństwo ze względu na wykonywane zawody: jedni mogli pracować zdalnie, inni musieli pozostać w przestrzeni wspólnej. Czy wśród tych ludzi wzrosła zachorowalność? A jeśli tak, czy nie należy przygotować się do pandemii, która również i tych ludzi zatrzyma w domach? I wreszcie – placówki kulturalne: teatry, kina, domy kultury, biblioteki. Jako pierwsze zostały zamknięte, jako ostatnie doczekają się otwarcia. Czy można wymyślić takie funkcjonowanie teatru, biblioteki i domu kultury, które uwzględni stan pandemii?
Wszystkie te kwestie spotykają się na polu miejskiej ekonomii. W dotychczasowych negocjacjach budżetu miasta pomiędzy obywatelami a władzami pojawia się kolejny czynnik, albo wręcz trzecia strona negocjująca – wirus.
Wszystkie powyższe kwestie należy też dodatkowo zlokalizować – czym innym była pandemia w wielkim mieście, czym innym w miasteczku i na wsi. Czy w trakcie pandemii „małe” miało lepiej, czy gorzej?
A zatem: przestrzeń, bezpieczeństwo, transport, komunikacja, kultura – o tym, w relacji do dużych miast i małych miasteczek, chcemy porozmawiać podczas pierwszej debaty.
Wszystkie te kwestie spotykają się na polu miejskiej ekonomii. W dotychczasowych negocjacjach budżetu miasta pomiędzy obywatelami a władzami pojawia się kolejny czynnik, albo wręcz trzecia strona negocjująca – wirus.
Wszystkie powyższe kwestie należy też dodatkowo zlokalizować – czym innym była pandemia w wielkim mieście, czym innym w miasteczku i na wsi. Czy w trakcie pandemii „małe” miało lepiej, czy gorzej?
A zatem: przestrzeń, bezpieczeństwo, transport, komunikacja, kultura – o tym, w relacji do dużych miast i małych miasteczek, chcemy porozmawiać podczas pierwszej debaty.OPIS CYKLU: „To wróci. Przeszłość i przyszłość pandemii” to cykl debat poświęconych doświadczeniom, które zebraliśmy i zgubiliśmy podczas pandemii koronawirusa. Wiemy, że aktualna epidemia jeszcze nie odeszła, jednak dla potrzeb cyklu musimy założyć, iż refleksja nad teraźniejszością jest niewystarczająca. Dlatego dodajemy do niej dwa pozostałe czasy – przeszłość i przyszłość. Zgodnie z tym przyjmujemy mocną hipotezę podpowiadaną przez epidemiologów i umieszczoną w tytule cyklu: „To wróci”. Wróci, ponieważ koronawirus nie jest osobnym wydarzeniem. W ostatnich trzech dekadach świat nawiedziły: choroba szalonych krów (lata 90.), epidemia ptasiej grypy (2003-2006), epidemia SARS (2002-2003), pandemia świńskiej grypy (2009-2010, 2018), epidemia eboli (2009-2010). Łącznie pochłonęły one około miliona ofiar. Pandemia koronawirusa dodaje do tej liczby (już teraz) kolejny milion. Pytanie dnia dzisiejszego nie brzmi zatem: „Czy?”, lecz: „Kiedy nadejdzie nowa epidemia?”. Podtrzymywanie dotychczasowych zasad życia ułatwia odpowiedź. Brzmi ona: „Wkrótce”.Całość cyklu została podzielona na cztery wyodrębnione tematycznie spotkania:
Debata I: Miasto w czasie pandemii
Debata II: Demokracja i państwo w czasie pandemii
Debata III: Gospodarka w czasie pandemii
Debata IV: Edukacja w czasie pandemii
Kuratorzy cyklu: Joanna B. Bednarek i Przemysław Czapliński.Organizatorzy: Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej UAM, Centrum Humanistyki Otwartej UAM, CK ZAMEK
Na białym tle widzimy rozsypane, częściowo nieostre słowa pisane czarną czcionką różnej wielkości.Paź
22
czw
[PL]
Każdy z filmów będzie dostępny przez 48 godzin od publikacji na platformie Ninateki (ninateka.pl). Jedynym filmem dostępnym wyłącznie dla widzów z Polski, będzie “Rok robota”. Film “Gruba Kaśka” do obejrzenia tylko po zarejestrowaniu się na stronie digitalcultures.pl.
Każdy z filmów będzie dostępny przez 48 godzin od publikacji na platformie Ninateki (ninateka.pl). Jedynym filmem dostępnym wyłącznie dla widzów z Polski, będzie “Rok robota”. Film “Gruba Kaśka” do obejrzenia tylko po zarejestrowaniu się na stronie digitalcultures.pl. Harmonogram: 17/10 Finding Fanon III | reż. Larry Achiampong, David Blandy Photon | reż. Norman Leto Ryba | reż. Jonathas de Andrade 18/10 Internet Wszystkiego | reż. Brett Gaylor 19/10 Pan Kleks w Kosmosie, cz. I | reż. Krzysztof Gradowski Pan Kleks w Kosmosie, cz. II | reż. Krzysztof Gradowski 20/10 Kino Kryzysów: Roślinna Nadzieja 21/10 Gruba Kaśka | reż. Julia Pełka Pierwszy Polak na Marsie | reż. Agnieszka Elbanowska Ostatni kosiarze | reż. Andrzej Załęski 22/10 White Cube | reż. Wojciech Pustoła Rok robota | reż. Yves Gellie 23/10 Docent H. | reż. Janusz Majewski Gdzie jesteś, Luizo? | reż. Janusz Kubik Przekładaniec | reż. Andrzej Wajda Gubernator | reż. Stanisław Kokesz 24/10 Wejście w następny wiek | reż. Norman Leto 15 stron świata | reż. Zuzanna SolakiewiczTemat przewodni tegorocznego festiwalu Digital Cultures // Imagined Futures stał się pretekstem do odkrycia na nowo filmowej fantastyki naukowej i zastanowienia się, jak twórcy wyobrażali sobie przyszłość w połowie XX wieku. Żeby odpowiedzieć na to pytanie warto przyjrzeć się nielicznym istniejącym próbom polskiej kinematografii science-fiction. W programie filmowym towarzyszącym festiwalowi Digital Cultures zestawiamy ze sobą historyczne już przykłady polskich filmowych „przyszłości wyobrażonych” ze współczesnymi próbami opowiedzenia o tym, co nasz czeka. Pomoże to na te filmy szerszej, w kontekście palących obecnie, ale poruszanych już wcześniej problemów. Okazuje się, że jest pewna ciągłość filmowych zmagań z przyszłością. Wątki związane z katastrofą klimatyczną pojawiają się bowiem zarówno we współczesnych pracach, jak i dystopiach z końca XX wieku. Prace artystek, poruszające problematykę antropocenu, kryzysu i możliwych rozwiązań, okazują się być zanurzone w tradycji filozoficznego, często niskobudżetowego, polskiego S-F.
W programie znalazły się również międzynarodowe produkcje, m.in “Ryba” w reż. Jonathasa de Andrade’a, “Finding Fanon”, “Internet wszystkiego”, czy “Rok robota”. Pozwalają one na szersze spojrzenie na zmiany w świecie cyfrowym i relacjach człowieka z naturą.
Szczegółowy harmonogram: https://digitalcultures.pl/pl/program#film Each film will be available on the Ninateka platform (ninateka.pl) for 48h since its release. The only film available exclusively to the Polish viewers will be “Year of the Robot”, while the film “Fat Kathy” will be available to accredited viewers only. Schedule: 17/10 Finding Fanon Part Three | dir. Larry Achiampong, David Blandy Photon | dir. Norman Leto The Fish | dir. Jonathas de Andrade 18/10 The Internet of Everything | dir. Brett Gaylor 19/10 Mr Kleks in Space part I | dir. Krzysztof Gradowski Mr Kleks in Space part II | dir. Krzysztof Gradowski 20/10 Cinema of Crises: Plant Hope 21/10 Fat Kathy | dir. Julia Pełka First Pole on Mars | dir. Agnieszka Elbanowska The Last Mowers | dir. Andrzej Załęski 22/10 White Cube | dir. Wojciech Pustoła Year of the Robot | dir. Yves Gellie 23/10 Professor Hamler | dir. Janusz Majewski Where Are You, Louise? | dir. Janusz Kubik Roly Poly | dir. Andrzej Wajda The Governor | dir. Stanisław Kokesz 24/10 Entering the Next Century | dir. Norman Leto 15 Corners of the World | dir. Zuzanna SolakiewiczThe motto of this year’s Digital Cultures // Imagined Futures festival serves as a pretext to rediscover the world of science fiction cinema and to think about how filmmakers imagined the future in the mid-20th century. To this end, we will take a look at the few existing examples of Polish sci-fi films. The film programme accompanying Digital Cultures festival juxtaposes the already historical examples of “imagined futures” in Polish cinema with contemporary narratives about what lies ahead. This helps to look at these films from a broader perspective, in the context of the most burning present-day problems and how they were tackled before. It turns out that there is a certain continuity to cinematographic struggles with the future. Visions of the climate catastrophe appear both in contemporary works and dystopias from the late 20th century. Artworks that take anthropocene, the climate crisis and ways to avert it as their subject matter are in fact immersed in the philosophical tradition of the often low-budget Polish sci-fi cinema.
The programme also includes foreign productions such as “The Fish”, “Finding Fanon”, and “The Internet of Everything” that expand our understanding of changes in the digital world and in the relationship between humans and nature.
Paź 22 całodniowy
[english below]
Instalacja dźwiękowa “Stan Zagrożenia” Huberta Czerepoka odnosi się do problemu roli państwa w definiowaniu i nadzorowaniu społecznych zachowań w sytuacjach nadzwyczajnych. Inspiracją do powstania pracy były komunikaty emitowane przez samochody policji i straży miejskiej w polskich miastach podczas pierwszych miesięcy pandemii Covid-19. Ogłaszane przez megafony komunikaty definiowały stan zagrożenia i wzywały do opuszczenia ulic, zachowania dystansu społecznego i reżimu sanitarnego potęgując surrealistyczne poczucie grozy i społecznej apokalipsy. Artysta dekonstruując perswazyjne techniki władzy tradycyjnie dbającej o zachowanie dyscypliny i higieny postanowił zastosować taką samą metodę komunikacji w związku z innym, z pewnością o wiele groźniejszym niż pandemia zagrożeniem. Jak mówił w swoim przemówieniu w Parlamencie Europejskim wybitny reżyser Krzysztof Warlikowski: „Dzisiaj blisko 40 proc. Polaków nie rozumie tego, co czyta, a kolejne 30 proc. rozumie w niewielkim stopniu. Co dziesiąty absolwent szkoły podstawowej nie potrafi czytać. Aż 10 mln Polaków (ok. 25 proc.) nie ma w domu ani jednej książki. Analfabetą funkcjonalnym jest co szósty magister w Polsce. 6,2 mln Polaków znajduje się poza kulturą pisma, czyli nie przeczytało NIC, nawet artykułu w brukowcu. 40 proc. Polaków ma problemy z czytaniem rozkładów jazdy czy map pogodowych. To są dane tak niewiarygodne, że aż zabawne. A jednak napawają grozą.”
Do tego stanu grozy odnosi się w swoim komunikacie dźwiękowym Hubert Czerepok. Jest to sytuacja katastrofy mentalnej i edukacyjnej, która domaga się natychmiastowych działań, być może nawet bardziej zdecydowanych niż podczas epidemii wirusa atakującego układ oddechowy. Zagrożenie, a właściwie stan zapaści na który zwraca uwagę artysta ma wpływ na podstawy funkcjonowania społecznego i bezpośrednio zagraża jego przyszłości. Postępujący analfabetyzm oznacza stan zidiocenia, który uniemożliwia konstruktywną komunikację społeczną i przyczynia się do coraz głębszej izolacji cywilizacyjnej.
Do tego stanu grozy odnosi się w swoim komunikacie dźwiękowym Hubert Czerepok. Jest to sytuacja katastrofy mentalnej i edukacyjnej, która domaga się natychmiastowych działań, być może nawet bardziej zdecydowanych niż podczas epidemii wirusa atakującego układ oddechowy. Zagrożenie, a właściwie stan zapaści na który zwraca uwagę artysta ma wpływ na podstawy funkcjonowania społecznego i bezpośrednio zagraża jego przyszłości. Postępujący analfabetyzm oznacza stan zidiocenia, który uniemożliwia konstruktywną komunikację społeczną i przyczynia się do coraz głębszej izolacji cywilizacyjnej.
—
Hubert Czerepok jest absolwentem ASP w Poznaniu oraz Jan van Eyck Academie w Maastricht, był związany z poznańską Galerią ON, jego prace pokazywane były m. innymi na Biennale w Sydney, w warszawskiej Zachęcie, galerii Labirynt w Lublinie, galerii Arsenał w Białymstoku i w Poznaniu. W roku 2015 stworzył dla muzeum Polin rzeźbę „Płot nienawiści”, która tradycyjne elementy tworzące ogrodzenie zastąpiła cytatami z murów polskich miast.
***
Hubert Czerepok’s “State of Danger”, a sound installation, addresses the issue of the role of the state in defining and supervising social behaviour in emergency situations. The work was inspired by the messages broadcast by police cruisers and municipal police cars in Polish cities during the first months of the Covid-19 pandemic. The messages announced via megaphones defined a state of danger and called for leaving the streets, keeping social distance and the sanitary regime, intensifying the surreal sense of horror and social apocalypse. Deconstructing the persuasive techniques of a traditionally disciplined and hygienic authority, the artist decided to use the same method of communication in connection with another threat, certainly much more dangerous than a pandemic. As the eminent director Krzysztof Warlikowski said in his address to the European Parliament, “Today, nearly 40% of Poles do not understand what they are reading and another 30% understand little. Every tenth primary school graduate cannot read. As many as 10 million Poles (about 25%) do not have a single book at home. One in six Polish university graduates is functionally illiterate. 6.2 million Poles are outside the culture of writing, i.e. they have not read anything, not even an article in a tabloid. 40% of Poles have problems reading timetables or weather maps. The data as so unbelievable that they actually sound funny. And yet, they are horrifying.”
Hubert Czerepok refers to this state of horror in his sound message. It is a mental and educational disaster that demands immediate action, perhaps even more decisive than during an epidemic of a virus attacking the respiratory system. The threat, or rather the state of decline to which the artist draws attention, affects the very foundations of social life and directly threatens its future. Progressive illiteracy means a state of idiocy which prevents constructive social communication and contributes to the increasingly severe exclusion and isolation.
Hubert Czerepok refers to this state of horror in his sound message. It is a mental and educational disaster that demands immediate action, perhaps even more decisive than during an epidemic of a virus attacking the respiratory system. The threat, or rather the state of decline to which the artist draws attention, affects the very foundations of social life and directly threatens its future. Progressive illiteracy means a state of idiocy which prevents constructive social communication and contributes to the increasingly severe exclusion and isolation.
—
Hubert Czerepok is a graduate of the Academy of Fine Arts in Poznań and Jan van Eyck Academie in Maastricht. Formerly connected with the Poznań-based Galeria ON. His works have been on display e.g. at a Sydney Biennale, at Zachęta in Warsaw, Labirynt Gallery in Lublin, and Arsenał galleries in Białystok and Poznań. In 2015, he made a sculpture titled “The Fence of Hatred” for the Polin Museum; instead of traditional elements, the fence features hate speech phrases copied from Polish city walls.
Paź 22 całodniowy
Jan Kurek “Czarodzieje”
wernisaż: 17.10. godz. 17
Centrum Kultury ZAMEK
Kuratorki: Marta Buczkowska & Danuta Książkiewicz-Bartkowiak
wernisaż: 17.10. godz. 17
Centrum Kultury ZAMEK
Kuratorki: Marta Buczkowska & Danuta Książkiewicz-Bartkowiak
Jan Kurek ma oko. Nie każdy ma, nie każdy umie tak patrzeć, żeby zobaczyć, on potrafi. Jego oko znakomicie układa się do wizjera kamery lub aparatu fotograficznego i wychwytuje kadr, którego przeciętny obserwator albo nie zauważy, albo zlekceważy. Z zawodu operator telewizyjny i reżyser telewizyjnych spektakli teatralnych, z pasji i ciekawości świata fotograf. Urodził się w 1934 roku w Szczecinku, do Poznania przyjechał 30 lat później po studiach na Wydziale Operatorskim Szkoły Filmowej w Łodzi. Rozpoczął pracę w telewizji poznańskiej, najpierw, jak wspomina, jako operator trzeciej kategorii, by dość szybko awansować do operatora, realizatora światła i wizji pierwszej kategorii.
Fotografował już jako 16-latek mieszkowym aparatem 6×9 odziedziczonym po ojcu, potem od radzieckich żołnierzy z bazy w Bornem Sulinowie kupił „Zorkę”. W jego archiwum jest kilkanaście tysięcy zdjęć, ale o jego geniuszu najpiękniej świadczy kilkaset fotografii wykonanych w latach 60. XX wieku na Łazarzu, gdzie w 1965 roku zamieszkał w nowym bloku na narożniku ulic Potockiej i Lodowej. Co ciekawe, Łazarz i wszystko to, co dzisiaj fascynuje miłośników historii – ulice i domy – wcale go jako fotografa nie obchodziło. Interesowali go ludzie i sytuacje, które były ich udziałem. Na początku pretekstem do fotografowania były spacery z urodzonym w 1963 roku synem Marcinem. I to on i jego rowerek są bohaterami wielu zdjęć z połowy lat 60. A że wokół toczyło się życie – i ono nie umknęło uwadze Kurka. I tak, trochę przez przypadek, powstał obraz jednej dekady na Łazarzu – po swojemu zwyczajnym i po swojemu odświętnym, oczywistym i nieoczywistym, codziennym i zaskakującym, słonecznym i pochmurnym, szarym domami i chodnikami, zielonym drzewami i trawą. Krajobraz sielsko wiejski i nieśmiało miejski. Dla Kurka kompletnie nieistotny. Istotni byli zwykli ludzie, dorośli i dzieci – spacerują, siedzą, bawią się, opalają, pracują, rozmawiają, na coś czekają, gdzieś się spieszą – w niezwykłych sytuacjach, uważnych, klarownych, syntetycznych dzięki czarno-białej tonacji, które działy się tylko w tym jednym, jedynym momen-
cie. Nikt nigdy tych historii już nie powtórzy. Niesamowity, żywy, pulsujący reportaż, piękna historia, wspomnienie na zawsze zatrzymane w tym Kurka oku, w tych setkach kadrów. Łazarzanie, wracajcie do wspomnień, nie ma nic cenniejszego niż pamięć.
Fotografował już jako 16-latek mieszkowym aparatem 6×9 odziedziczonym po ojcu, potem od radzieckich żołnierzy z bazy w Bornem Sulinowie kupił „Zorkę”. W jego archiwum jest kilkanaście tysięcy zdjęć, ale o jego geniuszu najpiękniej świadczy kilkaset fotografii wykonanych w latach 60. XX wieku na Łazarzu, gdzie w 1965 roku zamieszkał w nowym bloku na narożniku ulic Potockiej i Lodowej. Co ciekawe, Łazarz i wszystko to, co dzisiaj fascynuje miłośników historii – ulice i domy – wcale go jako fotografa nie obchodziło. Interesowali go ludzie i sytuacje, które były ich udziałem. Na początku pretekstem do fotografowania były spacery z urodzonym w 1963 roku synem Marcinem. I to on i jego rowerek są bohaterami wielu zdjęć z połowy lat 60. A że wokół toczyło się życie – i ono nie umknęło uwadze Kurka. I tak, trochę przez przypadek, powstał obraz jednej dekady na Łazarzu – po swojemu zwyczajnym i po swojemu odświętnym, oczywistym i nieoczywistym, codziennym i zaskakującym, słonecznym i pochmurnym, szarym domami i chodnikami, zielonym drzewami i trawą. Krajobraz sielsko wiejski i nieśmiało miejski. Dla Kurka kompletnie nieistotny. Istotni byli zwykli ludzie, dorośli i dzieci – spacerują, siedzą, bawią się, opalają, pracują, rozmawiają, na coś czekają, gdzieś się spieszą – w niezwykłych sytuacjach, uważnych, klarownych, syntetycznych dzięki czarno-białej tonacji, które działy się tylko w tym jednym, jedynym momen-
cie. Nikt nigdy tych historii już nie powtórzy. Niesamowity, żywy, pulsujący reportaż, piękna historia, wspomnienie na zawsze zatrzymane w tym Kurka oku, w tych setkach kadrów. Łazarzanie, wracajcie do wspomnień, nie ma nic cenniejszego niż pamięć.
Danuta Książkiewicz-Bartkowiak
Fundacja 9/11 Art Space i Galeria Piekary mają zaszczyt zaprosić na wystawę Jarosława Kozłowskiego “Ćwiczenia z obrazowania”. Projekt ma charakter premierowy.
„Pytania, które zawarte są w pracach składających się na wystawę Ćwiczenia z obrazowania, nie są nowe, zadawałem je wielokrotnie, każdorazowo inaczej je formułując, od początku lat 70. W moim przekonaniu dotyczą fundamentalnych dla sztuki kwestii, powracam do nich, ponieważ są ciągle aktualne.
Tytułowa, składająca się z dwunastu części praca z 2019 roku, jest pytaniem o status obrazu, o istotę obrazowania i jego punkty graniczne, a także pytaniem o to, co wynika z procesu percepcji i o rolę, jaką w tym procesie odgrywa wyobraźnia. Niektóre aspekty tych pytań zawarte są również w cyklu pt. “Small Images” (2019).
Rysunki z serii “Niebieskie linie” (1989/2018) odnoszą się do pytania o autonomię sztuki i do związanych z tym pojęciem kwestii dotyczących relacji pomiędzy sztuką a rzeczywistością, a więc pytań o społeczne funkcje sztuki, jej znaczeniowość, metaforykę i jej treści symboliczne.
Przypomnieniem wcześniejszych pytań i refleksji jest praca z 1972 roku pt. “Nazwa pusta”. Jej tytuł zaczerpnięty został z logiki, gdzie pojęcie to wiąże się z bytami wyobrażeniowymi, jak np. »szklana góra«, »pegaz« czy »kwadratura koła«, które nie mają desygnatów w rzeczywistości przedmiotowej. Zastanawiałem się wówczas, czy koncepcja sztuki jako zbioru pustego nie jest trafnym określeniem dla artykulacji artystycznych.
Dopełnieniem wystawy są Rysunki incydentalne (2019‒2020), które są tym, czym są, niczym więcej”.
Jarosław Kozłowski
Jarosław Kozłowski
Jarosław Kozłowski (ur. 1945) to artysta posługujący się takimi mediami jak rysunek, książka, obiekt i instalacja artystyczna oraz fotografia i performance. Konsekwentnie bada ideę prymatu pojęcia, intelektu nad przedmiotem materialnym, granic możliwości wyrażenia tego, co pomyślane, poprzez obiekt czy gest, strukturę języka i znaku, co pozwala sytuować jego twórczość w ramach sztuki konceptualnej. Działalność artystyczna Kozłowskiego czyni go jednym z najważniejszych artystów konceptualnych w Polsce, a jego twórczość jest doceniana i wystawiana na świecie.
W latach 1963‒1969 studiował na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu). W 1967 roku rozpoczął pracę na macierzystej uczelni jako pedagog. W tym właśnie okresie Kozłowski zaczął poddawać krytyce ówczesne, propagowane przez akademików praktyki artystyczne i odchodzić od malarstwa, dziedziny, w której czuł się „zbyt komfortowo”, tworząc od 1967 realizacje o charakterze environment połączone z tekstem.
W latach 70. artysta prezentował prace lingwistyczne i działania performatywne. W tym czasie powstały takie prace jak: “Rysunki modalne”, “Ćwiczenia z semiotyki”, “Metafizyka”, “Fizyka”, “Yka”. Język używany przez Kozłowskiego w formie mówionej i pisemnej, działał jako system dyscyplinujący, a także miejsce poszukiwania suwerenności.
Przełomowym wydarzeniem w życiorysie artysty okazało się zainicjowanie (wespół z Andrzejem Kostołowskim) międzynarodowej sieci artystycznej NET (1971), która zrzeszała artystów na całym świecie – pochodzących z Europy Wschodniej i Zachodniej, USA, Kanady, Ameryki Południowej, Azji oraz samej Polski. Fundamentem projektu była otwartość, wolność, globalna wymiana idei artystycznych. NET dawał możliwość wzajemnego inspirowania się, dyskutowania koncepcji artystycznych czy teoretycznych związanych z twórczością poprzez kontakt pocztowy. Pomysł ten nie tylko ugruntował pozycję artystów jako konceptualistów, ale wpisał ich w szerszy kontekst – namysłu nad teorią sieci, sieciowości jako takiej – struktur pozbawionych centrum, bazujących na wzajemności, współzależności (co wyraźnie zostało zaznaczone w “Manifeście Sieci/Net” z 1971 roku). W 1972 Kozłowski założył Galerię Akumulatory 2 w Poznaniu (działała do 1990 roku), gdzie prezentowana była twórczość artystów awangardowych, a także wielu artystów z NET. Kozłowski nawiązał wtedy też kontakty z artystami Fluxusu, co skutkowało w 1977 roku organizacją Fluxus Festiwalu w Akumulatorach. W 1979 roku był stypendystą British Council (Londyn).
W latach 1981‒1987 piastował stanowisko rektora rodzimej uczelni, a w latach 1984‒1985 był stypendystą DAAD w Berlinie. Lata 80. Kozłowski poświęcił przepracowywaniu i dekonspirowaniu mitów obrosłych wokół sztuki i w ogóle systemu (często uniemożliwiającego kreatywność, wolność wyrażania) związanego z twórczością. Prace powstałe w tym okresie miały głównie charakter instalacji, często z wykorzystaniem dźwięku. Wątki krytyczne w odniesieniu do sposobu funkcjonowania kultury podejmowane były przez niego m.in. w seriach “Mitologii Sztuki” i “Rzeczywistości sztuki”.
W latach 1981‒1987 piastował stanowisko rektora rodzimej uczelni, a w latach 1984‒1985 był stypendystą DAAD w Berlinie. Lata 80. Kozłowski poświęcił przepracowywaniu i dekonspirowaniu mitów obrosłych wokół sztuki i w ogóle systemu (często uniemożliwiającego kreatywność, wolność wyrażania) związanego z twórczością. Prace powstałe w tym okresie miały głównie charakter instalacji, często z wykorzystaniem dźwięku. Wątki krytyczne w odniesieniu do sposobu funkcjonowania kultury podejmowane były przez niego m.in. w seriach “Mitologii Sztuki” i “Rzeczywistości sztuki”.
W latach 1991‒1993 był kuratorem programu galerii i kolekcji Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. W tej dekadzie powstały aranżacje z przedmiotów gotowych, zazwyczaj z rzeczy codziennego użytku. Początkowo nadal pełniły przypisaną im wcześniej funkcję, ale wkrótce elementy funkcjonalne zaczęły być wyrywane z „rzeczywistości realnej”, artysta pozbawiał je kontekstu – do takich prac należą chociażby “Ostre przedmioty” i “Miękkie zabezpieczenie”. Wykładał w tym okresie nie tylko w Poznaniu ale m.in. w Statens Kunstakademi w Oslo (1992–1997), Rijksakademie van Beeldende Kunste w Amsterdamie (1996–2004), Academy Without Walls w Lusace (1999, 2001). Koniec lat 90. to etap twórczości Kozłowskiego szczególnie polityczny – pojawiają się prace “Standardy europejskie” oraz “Zjednoczony świat”, dyktowane refleksją na temat współczesności.
W XXI wieku w twórczości u Kozłowskiego widoczna staje się tendencja do reagowania na zastaną rzeczywistość jeszcze mocniej (“W Afryce Środkowej bez zmian”, “Hot News”, “Służby specjalne w poszukiwaniu kamienia filozoficznego”), a prace komentatorskie w wielu przypadkach nie są pozbawione wątków ironicznych. W latach 2005‒2010 wykładał na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. W kolejnych latach w kręgu jego zainteresowania znalazł się czas – jego koncepcja, aspekt upływania, co wyraził w pracy z 2006 roku pt. “Cysterna czasu”, będącej realizacją site specific – zaprojektował ją dla Cysterny w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. Zajął się też pojęciem sztuki modernistycznej badając, czy jej formuła jest nadal aktualna (cykl “Figury retoryczne”). W 2006 roku artysta reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo. Pokazał tam pracę “Gravity Room” oraz fragment realizacji pt. “Zjednoczony świat. Wersja utopijna”. W 2019 roku Jarosław Kozłowski założył Galerię Archiwum Idei, eksponującą prace artystów związanych z Galerii Akumulatory 2 oraz międzynarodową wymianą artystyczną NET. Autor ponad stu wystaw indywidualnych w Polce i zagranicą oraz wielu zbiorowych.
09.10.2020-13.11.2020
partner, miejsce:
Galeria Piekary
ul. św. Marcin 80/82
61-809 Poznań
CK Zamek, Dziedziniec Różany
www.galeria-piekary.com.pl
Galeria Piekary
ul. św. Marcin 80/82
61-809 Poznań
CK Zamek, Dziedziniec Różany
www.galeria-piekary.com.pl
wystawa czynna pon.–pt. 10:00–18:00
wstęp wolny
wstęp wolny
Projekt dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania
#poznanwspiera
#poznanwspiera
patronat medialny: Artinfo.pl, Magazyn SZUM
Paź 22@6:00 pm – 7:00 pm
prowadzenie: Marianna Michałowska
* ilość miejsc ograniczona / obowiązują zapisy: roman.romanowski@arsenal.art.pl
* prosimy o punktualne przybycie
* książkę w dniu spotkania będzie można kupić w specjalnej, promocyjnej cenie
Wydana w końcu zeszłego roku przez krakowski Universitas publikacja “Okaleczony świat. Historie fotografii Europy Środkowej 1838-2018” przedstawia w przystępny i atrakcyjny wizualnie sposób fotografię środkowoeuropejską na przestrzeni trzech wieków. Jej lektura zadowoli zarówno czytelnika poszukującego uporządkowanego naukowego tekstu, jak i osoby luźno zainteresowane historią fotografii, ponieważ po wstępnych, akademickich rozdziałach następują eseistyczne teksty do wybranych przez autora fotografii. Znajdziemy tu zdjęcia czasowo rozpięte między jedną z prac Daguerre’a a okładką pierwszego numeru polskiego wydania Vogue’a. Oprócz mających trwałe miejsce w historii fotografii prac Becherów, Andreasa Gursky’ego czy Aleksandra Rodczenki zaprezentowane są tu mniej znane prace i autorzy anonimowi.
„Okaleczony świat nie jest jedynie książką o historii sztuki, chociaż z takich źródeł wyrasta. To historia kulturowa (…). Każdy z analizowanych obrazów ożywa, zyskuje historyczne tło, czasem anegdotyczne. Adam Mazur wykorzystuje w swojej pracy własne olbrzymie doświadczenie, kuratora, badacza, konstruktora fotograficznych narracji. A przy tym wszystkim po prostu znakomicie i ciekawie opowiada. Przydatność wiedzy zawartej w Okaleczonym świecie dostrzegą nie tylko naukowcy, studenci i miłośnicy fotografii. Przyjemność znajdą w niej czytelniczki i czytelnicy lubiący dobre historie”.
prof. dr hab. Marianna Michałowska
(fragment recenzji wydawcy)
(fragment recenzji wydawcy)
Tego nie możesz przegapić!
Pierwszy mecz fazy grupowej Ligi Europy – transmisja w restauracji Podanie
Pierwszy mecz fazy grupowej Ligi Europy – transmisja w restauracji Podanie
Specjalne menu dla Kibiców;
Duża powierzchnia restauracji zapewni komfort i bezpieczeństwo naszym Gościom;
Obraz widoczny z każdego miejsca, posiadamy dwanaście 50-calowych ekranów.Rezerwacje stolików:
539116655
kontakt@restauracjapodanie.pl
restauracjapodanie.pl
539116655 kontakt@restauracjapodanie.pl restauracjapodanie.plPaź
23
pt
[PL]
Każdy z filmów będzie dostępny przez 48 godzin od publikacji na platformie Ninateki (ninateka.pl). Jedynym filmem dostępnym wyłącznie dla widzów z Polski, będzie “Rok robota”. Film “Gruba Kaśka” do obejrzenia tylko po zarejestrowaniu się na stronie digitalcultures.pl.
Każdy z filmów będzie dostępny przez 48 godzin od publikacji na platformie Ninateki (ninateka.pl). Jedynym filmem dostępnym wyłącznie dla widzów z Polski, będzie “Rok robota”. Film “Gruba Kaśka” do obejrzenia tylko po zarejestrowaniu się na stronie digitalcultures.pl. Harmonogram: 17/10 Finding Fanon III | reż. Larry Achiampong, David Blandy Photon | reż. Norman Leto Ryba | reż. Jonathas de Andrade 18/10 Internet Wszystkiego | reż. Brett Gaylor 19/10 Pan Kleks w Kosmosie, cz. I | reż. Krzysztof Gradowski Pan Kleks w Kosmosie, cz. II | reż. Krzysztof Gradowski 20/10 Kino Kryzysów: Roślinna Nadzieja 21/10 Gruba Kaśka | reż. Julia Pełka Pierwszy Polak na Marsie | reż. Agnieszka Elbanowska Ostatni kosiarze | reż. Andrzej Załęski 22/10 White Cube | reż. Wojciech Pustoła Rok robota | reż. Yves Gellie 23/10 Docent H. | reż. Janusz Majewski Gdzie jesteś, Luizo? | reż. Janusz Kubik Przekładaniec | reż. Andrzej Wajda Gubernator | reż. Stanisław Kokesz 24/10 Wejście w następny wiek | reż. Norman Leto 15 stron świata | reż. Zuzanna SolakiewiczTemat przewodni tegorocznego festiwalu Digital Cultures // Imagined Futures stał się pretekstem do odkrycia na nowo filmowej fantastyki naukowej i zastanowienia się, jak twórcy wyobrażali sobie przyszłość w połowie XX wieku. Żeby odpowiedzieć na to pytanie warto przyjrzeć się nielicznym istniejącym próbom polskiej kinematografii science-fiction. W programie filmowym towarzyszącym festiwalowi Digital Cultures zestawiamy ze sobą historyczne już przykłady polskich filmowych „przyszłości wyobrażonych” ze współczesnymi próbami opowiedzenia o tym, co nasz czeka. Pomoże to na te filmy szerszej, w kontekście palących obecnie, ale poruszanych już wcześniej problemów. Okazuje się, że jest pewna ciągłość filmowych zmagań z przyszłością. Wątki związane z katastrofą klimatyczną pojawiają się bowiem zarówno we współczesnych pracach, jak i dystopiach z końca XX wieku. Prace artystek, poruszające problematykę antropocenu, kryzysu i możliwych rozwiązań, okazują się być zanurzone w tradycji filozoficznego, często niskobudżetowego, polskiego S-F.
W programie znalazły się również międzynarodowe produkcje, m.in “Ryba” w reż. Jonathasa de Andrade’a, “Finding Fanon”, “Internet wszystkiego”, czy “Rok robota”. Pozwalają one na szersze spojrzenie na zmiany w świecie cyfrowym i relacjach człowieka z naturą.
Szczegółowy harmonogram: https://digitalcultures.pl/pl/program#film Each film will be available on the Ninateka platform (ninateka.pl) for 48h since its release. The only film available exclusively to the Polish viewers will be “Year of the Robot”, while the film “Fat Kathy” will be available to accredited viewers only. Schedule: 17/10 Finding Fanon Part Three | dir. Larry Achiampong, David Blandy Photon | dir. Norman Leto The Fish | dir. Jonathas de Andrade 18/10 The Internet of Everything | dir. Brett Gaylor 19/10 Mr Kleks in Space part I | dir. Krzysztof Gradowski Mr Kleks in Space part II | dir. Krzysztof Gradowski 20/10 Cinema of Crises: Plant Hope 21/10 Fat Kathy | dir. Julia Pełka First Pole on Mars | dir. Agnieszka Elbanowska The Last Mowers | dir. Andrzej Załęski 22/10 White Cube | dir. Wojciech Pustoła Year of the Robot | dir. Yves Gellie 23/10 Professor Hamler | dir. Janusz Majewski Where Are You, Louise? | dir. Janusz Kubik Roly Poly | dir. Andrzej Wajda The Governor | dir. Stanisław Kokesz 24/10 Entering the Next Century | dir. Norman Leto 15 Corners of the World | dir. Zuzanna SolakiewiczThe motto of this year’s Digital Cultures // Imagined Futures festival serves as a pretext to rediscover the world of science fiction cinema and to think about how filmmakers imagined the future in the mid-20th century. To this end, we will take a look at the few existing examples of Polish sci-fi films. The film programme accompanying Digital Cultures festival juxtaposes the already historical examples of “imagined futures” in Polish cinema with contemporary narratives about what lies ahead. This helps to look at these films from a broader perspective, in the context of the most burning present-day problems and how they were tackled before. It turns out that there is a certain continuity to cinematographic struggles with the future. Visions of the climate catastrophe appear both in contemporary works and dystopias from the late 20th century. Artworks that take anthropocene, the climate crisis and ways to avert it as their subject matter are in fact immersed in the philosophical tradition of the often low-budget Polish sci-fi cinema.
The programme also includes foreign productions such as “The Fish”, “Finding Fanon”, and “The Internet of Everything” that expand our understanding of changes in the digital world and in the relationship between humans and nature.
GENIUS STEALS
Irene Fenara | Cristina Garrido | Davide Trabucco
kurator: Antonio Grulli
Wystawa potrwa od 23.10 do 21.11.2020
Wernisaż – ze względu na sytuację pandemiczną zamiast wernisażu proponujemy kameralne
OPROWADZANIA KURATORSKIE
OPROWADZANIA KURATORSKIE
23.10.2020
w godzinach:
18:00 – w j. angielskim
18:30 – w j. polskim
19:00 – w j. angielskim
19:30 – w j. angielskim
w godzinach:
18:00 – w j. angielskim
18:30 – w j. polskim
19:00 – w j. angielskim
19:30 – w j. angielskim
Na oprowadzaniach obowiązywać będzie limi 18 osób. Można przyjść spontanicznie, ale żeby zapenić sobie miejsce zachęcamy do ZAPISÓW pod adresem info@rodriguezgallery.com
Informujemy także, że wszyscy zwiedzający zobowiązani są do dezynfekcji rąk przy wejściu, a także do zakrywania nosa i ust przez cały czas pobytu w galerii.
—
Wydawało mi się zawsze, że słowa „Wielcy artyści kopiują, a genialni kradną” wypowiedział Picasso. Potem odkryłem, że już wielu przed nim używało ich w różnych, nieco odmiennych wersjach. Byli wśród nich tacy mistrzowie jak Oscar Wilde czy T. S. Eliot, dwaj ojcowie duchowi nowoczesności. Wyrażenie to nie mogło nie przejść do historii, gdyż jest ucieleśnieniem swojego znaczenia. Z jego pomocą można by napisać na nowo historię sztuki, w której artyści, każdy na swój sposób, zdołali „przetworzyć” pracę twórców sobie współczesnych, ich poprzedników oraz otaczające ich obrazy.
Wydawało mi się zawsze, że słowa „Wielcy artyści kopiują, a genialni kradną” wypowiedział Picasso. Potem odkryłem, że już wielu przed nim używało ich w różnych, nieco odmiennych wersjach. Byli wśród nich tacy mistrzowie jak Oscar Wilde czy T. S. Eliot, dwaj ojcowie duchowi nowoczesności. Wyrażenie to nie mogło nie przejść do historii, gdyż jest ucieleśnieniem swojego znaczenia. Z jego pomocą można by napisać na nowo historię sztuki, w której artyści, każdy na swój sposób, zdołali „przetworzyć” pracę twórców sobie współczesnych, ich poprzedników oraz otaczające ich obrazy.
Przykładem takiej działalności są dzieła trojga artystów – bohaterów niniejszej wystawy. Praca każdego z nich polega na ponownym wykorzystaniu utworów wykonanych przez inne osoby: artystów, ale nie tylko. Jest to zatem owoc wielkiego zbiorowego przedsięwzięcia naszych czasów, który wyraża się w ogromnej, niezliczonej liczbie obrazów. Każdy z trojga twórców w wysokim stopniu uosabia ducha czasów, w których żyjemy i pod tym względem ich twórczość znacząco różni się od prac artystów należących do wcześniejszego pokolenia, którzy zajmowali się np. sztuką zawłaszczenia (Appropriation Art) lub przedstawicieli grup takich jak Pictures Generation lat ’70 i ’80 XX wieku w Stanach Zjednoczonych.
Praca Irene Fenary (1990) polega przede wszystkim na badaniach fotograficznych, ale jej “fotografie” wykonywane są bardzo często z wykorzystaniem środków innych niż aparat fotograficzny. W ramach wystawy zaprezentowany zostanie wybór zdjęć pochodzący z prawdopodobnie najbardziej znanej serii pt. Supervision. Artystka odkryła przed paroma laty, że poprzez łatwe uzyskanie dostępu, na podstawie adresu IP, do rozmieszczonych na całym świecie kamer monitoringu, których właściciele nie zmienili haseł nadanych automatycznie przez producenta, zdołała dotrzeć do nieskończonej liczby obrazów stanowiących odbicie coraz silniej kontrolowanego społeczeństwa, które kształtuje się wokół nas, a którego sami jesteśmy przedstawicielami. Jednocześnie prace Fenary przyczyniają się do odświeżenia niektórych gatunków fotograficznych takich jak, przede wszystkim, krajobraz czy do poszukiwań skoncentrowanych wokół abstrakcji fotograficznej.
Cristina Garrido (1986) zdołała nadać nowe życie kierunkowi artystycznemu skupionemu pod nazwą „krytyka instytucjonalna” (Institutional Critique). Sposób, w jaki w jej pracy obraz, materiał artystyczny lub dzieło sztuki innych osób są “zawłaszczane” i ponownie wykorzystywane, nierozerwalnie wiąże się ze zmianami postępującymi w świecie sztuki. Film Outside the White Cube (2011) dokumentuje pracę artystki, w momencie gdy ta dopuszcza się przywłaszczenia sobie magazynu Sotheby’s dostarczonego chwilę wcześniej pod drzwi Jaya Joplinga, założyciela galerii White Cube, a następnie zmienia w sposób niewidoczny zdjęcia kilku dzieł i odkłada czasopismo na miejsce. To podobny zabieg do tego prezentowanego w pracy Veil of Invisibility (2011 – Present), gdzie na kolekcji pocztówek zakupionych w muzeach i innych instytucjach “ukryto” dzieła sztuki poprzez ich zamalowanie. Best Booths (2017) to z kolei seria kolaży, w których obrazy stoisk wystawowych – wybranych jako najlepsze z różnych platform internetowych takich jak artnet czy Artsy – zostały ustawione we wnętrzach instytucji artystycznych. Celem tego niewielkiego działania było pokazanie, że stoisko wystawowe może stanowić prawdziwe dzieło sztuki naszych czasów, co – jak podkreśla artystka – z uwagi na wstrzymanie światowych wystaw i całkowitą niepewność życia jest wyrazem świadectwa o być może utraconej przeszłości.
Davide Trabucco (1987) prezentuje swój projekt pt. Conformi. Jest to ogromny atlas ikonograficzny, prace nad którym rozpoczęły się w 2015 roku i są potencjalnie nieskończone. Atlas powstał z nakładających się na siebie obrazów pozyskanych zarówno ze świata sztuki i architektury, jak i z niewyczerpywalnego zbiorowego źródła materiałów publikowanych w mediach. Jest to praca będąca w oczywisty sposób wyrazem umiejętności krytycznych i interpretacyjnych artysty w kreowaniu obrazu świata. Jednocześnie jest to pewien rodzaj refleksji nad tym, w jaki sposób obrazy stanowią niezależne od siebie struktury, którym trudno jest jednoznacznie przypisać autorstwo i pierwotny początek. Ważną rolę w projekcie odgrywa też internet – narzędzie, które pozwoliło na uwidocznienie i upowszechnienie nieskończonego archiwum form i treści pochodzących nie tylko z różnych części świata, ale także z rozmaitych, wcześniejszych momentów w jego historii. Jest to materiał dostępny dla wszystkich i zdatny do tego, by stać się tworzywem dla nowej twórczości artystycznej.
Antonio Grulli, Bolonia, październik 2020
Projekt dofinansowany z budżetu Miasta Poznania.
#poznanwspiera
#poznanwspiera
Paź 23 całodniowy
[english below]
Instalacja dźwiękowa “Stan Zagrożenia” Huberta Czerepoka odnosi się do problemu roli państwa w definiowaniu i nadzorowaniu społecznych zachowań w sytuacjach nadzwyczajnych. Inspiracją do powstania pracy były komunikaty emitowane przez samochody policji i straży miejskiej w polskich miastach podczas pierwszych miesięcy pandemii Covid-19. Ogłaszane przez megafony komunikaty definiowały stan zagrożenia i wzywały do opuszczenia ulic, zachowania dystansu społecznego i reżimu sanitarnego potęgując surrealistyczne poczucie grozy i społecznej apokalipsy. Artysta dekonstruując perswazyjne techniki władzy tradycyjnie dbającej o zachowanie dyscypliny i higieny postanowił zastosować taką samą metodę komunikacji w związku z innym, z pewnością o wiele groźniejszym niż pandemia zagrożeniem. Jak mówił w swoim przemówieniu w Parlamencie Europejskim wybitny reżyser Krzysztof Warlikowski: „Dzisiaj blisko 40 proc. Polaków nie rozumie tego, co czyta, a kolejne 30 proc. rozumie w niewielkim stopniu. Co dziesiąty absolwent szkoły podstawowej nie potrafi czytać. Aż 10 mln Polaków (ok. 25 proc.) nie ma w domu ani jednej książki. Analfabetą funkcjonalnym jest co szósty magister w Polsce. 6,2 mln Polaków znajduje się poza kulturą pisma, czyli nie przeczytało NIC, nawet artykułu w brukowcu. 40 proc. Polaków ma problemy z czytaniem rozkładów jazdy czy map pogodowych. To są dane tak niewiarygodne, że aż zabawne. A jednak napawają grozą.”
Do tego stanu grozy odnosi się w swoim komunikacie dźwiękowym Hubert Czerepok. Jest to sytuacja katastrofy mentalnej i edukacyjnej, która domaga się natychmiastowych działań, być może nawet bardziej zdecydowanych niż podczas epidemii wirusa atakującego układ oddechowy. Zagrożenie, a właściwie stan zapaści na który zwraca uwagę artysta ma wpływ na podstawy funkcjonowania społecznego i bezpośrednio zagraża jego przyszłości. Postępujący analfabetyzm oznacza stan zidiocenia, który uniemożliwia konstruktywną komunikację społeczną i przyczynia się do coraz głębszej izolacji cywilizacyjnej.
Do tego stanu grozy odnosi się w swoim komunikacie dźwiękowym Hubert Czerepok. Jest to sytuacja katastrofy mentalnej i edukacyjnej, która domaga się natychmiastowych działań, być może nawet bardziej zdecydowanych niż podczas epidemii wirusa atakującego układ oddechowy. Zagrożenie, a właściwie stan zapaści na który zwraca uwagę artysta ma wpływ na podstawy funkcjonowania społecznego i bezpośrednio zagraża jego przyszłości. Postępujący analfabetyzm oznacza stan zidiocenia, który uniemożliwia konstruktywną komunikację społeczną i przyczynia się do coraz głębszej izolacji cywilizacyjnej.
—
Hubert Czerepok jest absolwentem ASP w Poznaniu oraz Jan van Eyck Academie w Maastricht, był związany z poznańską Galerią ON, jego prace pokazywane były m. innymi na Biennale w Sydney, w warszawskiej Zachęcie, galerii Labirynt w Lublinie, galerii Arsenał w Białymstoku i w Poznaniu. W roku 2015 stworzył dla muzeum Polin rzeźbę „Płot nienawiści”, która tradycyjne elementy tworzące ogrodzenie zastąpiła cytatami z murów polskich miast.
***
Hubert Czerepok’s “State of Danger”, a sound installation, addresses the issue of the role of the state in defining and supervising social behaviour in emergency situations. The work was inspired by the messages broadcast by police cruisers and municipal police cars in Polish cities during the first months of the Covid-19 pandemic. The messages announced via megaphones defined a state of danger and called for leaving the streets, keeping social distance and the sanitary regime, intensifying the surreal sense of horror and social apocalypse. Deconstructing the persuasive techniques of a traditionally disciplined and hygienic authority, the artist decided to use the same method of communication in connection with another threat, certainly much more dangerous than a pandemic. As the eminent director Krzysztof Warlikowski said in his address to the European Parliament, “Today, nearly 40% of Poles do not understand what they are reading and another 30% understand little. Every tenth primary school graduate cannot read. As many as 10 million Poles (about 25%) do not have a single book at home. One in six Polish university graduates is functionally illiterate. 6.2 million Poles are outside the culture of writing, i.e. they have not read anything, not even an article in a tabloid. 40% of Poles have problems reading timetables or weather maps. The data as so unbelievable that they actually sound funny. And yet, they are horrifying.”
Hubert Czerepok refers to this state of horror in his sound message. It is a mental and educational disaster that demands immediate action, perhaps even more decisive than during an epidemic of a virus attacking the respiratory system. The threat, or rather the state of decline to which the artist draws attention, affects the very foundations of social life and directly threatens its future. Progressive illiteracy means a state of idiocy which prevents constructive social communication and contributes to the increasingly severe exclusion and isolation.
Hubert Czerepok refers to this state of horror in his sound message. It is a mental and educational disaster that demands immediate action, perhaps even more decisive than during an epidemic of a virus attacking the respiratory system. The threat, or rather the state of decline to which the artist draws attention, affects the very foundations of social life and directly threatens its future. Progressive illiteracy means a state of idiocy which prevents constructive social communication and contributes to the increasingly severe exclusion and isolation.
—
Hubert Czerepok is a graduate of the Academy of Fine Arts in Poznań and Jan van Eyck Academie in Maastricht. Formerly connected with the Poznań-based Galeria ON. His works have been on display e.g. at a Sydney Biennale, at Zachęta in Warsaw, Labirynt Gallery in Lublin, and Arsenał galleries in Białystok and Poznań. In 2015, he made a sculpture titled “The Fence of Hatred” for the Polin Museum; instead of traditional elements, the fence features hate speech phrases copied from Polish city walls.
Paź 23 całodniowy
Wernisaż potrwa od g. 18 do g. 20.
Wystawa Izabelli Gustowskiej obejmie rozległą przestrzeń pierwszego piętra Zamku. To wystawa medialna o hybrydalnym charakterze, łącząca premierowe projekcje, obiekty i interaktywną obecność odbiorcy. Wielowątkowa letargiczna opowieść o fascynacji mostami i o bliźniaczości oraz o nieskończoności i fragmentaryczności
rzeczywistości. Mimo silnej paraboliczności dotyczy także niepokoju i lęków związanych z aktualną sytuacją na świecie.
Przeplatanie obrazu negatywowego i pozytywowego w wędrówce, w czasie której Gustowska prowadzi widza przez przestrzenie wystawy, stawia pytanie o to, jaki rodzaj rzeczywistości wydaje nam się ciekawszy. Odpowiedź jednak nie jest jednoznaczna, autorka traktuje je obie jako komplementarne.
rzeczywistości. Mimo silnej paraboliczności dotyczy także niepokoju i lęków związanych z aktualną sytuacją na świecie.
Przeplatanie obrazu negatywowego i pozytywowego w wędrówce, w czasie której Gustowska prowadzi widza przez przestrzenie wystawy, stawia pytanie o to, jaki rodzaj rzeczywistości wydaje nam się ciekawszy. Odpowiedź jednak nie jest jednoznaczna, autorka traktuje je obie jako komplementarne.
kuratorka: Jagna Domżalska
—
Czarno-biała grafika. Na pierwszym planie widać czarną okrągłą płytę z otworem w samym jej środku. Przez otwór spogląda ludzkie oko. Dopiero w dalszej perspektywie widać, że za płytą stoi rezydentka. Widoczne są jej bujne włosy oraz delikatne rysy twarzy. Na grafice umieszczono różowe koło, a na nim biały napis: wernisaż wystawy.
Czarno-biała grafika. Na pierwszym planie widać czarną okrągłą płytę z otworem w samym jej środku. Przez otwór spogląda ludzkie oko. Dopiero w dalszej perspektywie widać, że za płytą stoi rezydentka. Widoczne są jej bujne włosy oraz delikatne rysy twarzy. Na grafice umieszczono różowe koło, a na nim biały napis: wernisaż wystawy.
Paź 23 całodniowy
Jan Kurek “Czarodzieje”
wernisaż: 17.10. godz. 17
Centrum Kultury ZAMEK
Kuratorki: Marta Buczkowska & Danuta Książkiewicz-Bartkowiak
wernisaż: 17.10. godz. 17
Centrum Kultury ZAMEK
Kuratorki: Marta Buczkowska & Danuta Książkiewicz-Bartkowiak
Jan Kurek ma oko. Nie każdy ma, nie każdy umie tak patrzeć, żeby zobaczyć, on potrafi. Jego oko znakomicie układa się do wizjera kamery lub aparatu fotograficznego i wychwytuje kadr, którego przeciętny obserwator albo nie zauważy, albo zlekceważy. Z zawodu operator telewizyjny i reżyser telewizyjnych spektakli teatralnych, z pasji i ciekawości świata fotograf. Urodził się w 1934 roku w Szczecinku, do Poznania przyjechał 30 lat później po studiach na Wydziale Operatorskim Szkoły Filmowej w Łodzi. Rozpoczął pracę w telewizji poznańskiej, najpierw, jak wspomina, jako operator trzeciej kategorii, by dość szybko awansować do operatora, realizatora światła i wizji pierwszej kategorii.
Fotografował już jako 16-latek mieszkowym aparatem 6×9 odziedziczonym po ojcu, potem od radzieckich żołnierzy z bazy w Bornem Sulinowie kupił „Zorkę”. W jego archiwum jest kilkanaście tysięcy zdjęć, ale o jego geniuszu najpiękniej świadczy kilkaset fotografii wykonanych w latach 60. XX wieku na Łazarzu, gdzie w 1965 roku zamieszkał w nowym bloku na narożniku ulic Potockiej i Lodowej. Co ciekawe, Łazarz i wszystko to, co dzisiaj fascynuje miłośników historii – ulice i domy – wcale go jako fotografa nie obchodziło. Interesowali go ludzie i sytuacje, które były ich udziałem. Na początku pretekstem do fotografowania były spacery z urodzonym w 1963 roku synem Marcinem. I to on i jego rowerek są bohaterami wielu zdjęć z połowy lat 60. A że wokół toczyło się życie – i ono nie umknęło uwadze Kurka. I tak, trochę przez przypadek, powstał obraz jednej dekady na Łazarzu – po swojemu zwyczajnym i po swojemu odświętnym, oczywistym i nieoczywistym, codziennym i zaskakującym, słonecznym i pochmurnym, szarym domami i chodnikami, zielonym drzewami i trawą. Krajobraz sielsko wiejski i nieśmiało miejski. Dla Kurka kompletnie nieistotny. Istotni byli zwykli ludzie, dorośli i dzieci – spacerują, siedzą, bawią się, opalają, pracują, rozmawiają, na coś czekają, gdzieś się spieszą – w niezwykłych sytuacjach, uważnych, klarownych, syntetycznych dzięki czarno-białej tonacji, które działy się tylko w tym jednym, jedynym momen-
cie. Nikt nigdy tych historii już nie powtórzy. Niesamowity, żywy, pulsujący reportaż, piękna historia, wspomnienie na zawsze zatrzymane w tym Kurka oku, w tych setkach kadrów. Łazarzanie, wracajcie do wspomnień, nie ma nic cenniejszego niż pamięć.
Fotografował już jako 16-latek mieszkowym aparatem 6×9 odziedziczonym po ojcu, potem od radzieckich żołnierzy z bazy w Bornem Sulinowie kupił „Zorkę”. W jego archiwum jest kilkanaście tysięcy zdjęć, ale o jego geniuszu najpiękniej świadczy kilkaset fotografii wykonanych w latach 60. XX wieku na Łazarzu, gdzie w 1965 roku zamieszkał w nowym bloku na narożniku ulic Potockiej i Lodowej. Co ciekawe, Łazarz i wszystko to, co dzisiaj fascynuje miłośników historii – ulice i domy – wcale go jako fotografa nie obchodziło. Interesowali go ludzie i sytuacje, które były ich udziałem. Na początku pretekstem do fotografowania były spacery z urodzonym w 1963 roku synem Marcinem. I to on i jego rowerek są bohaterami wielu zdjęć z połowy lat 60. A że wokół toczyło się życie – i ono nie umknęło uwadze Kurka. I tak, trochę przez przypadek, powstał obraz jednej dekady na Łazarzu – po swojemu zwyczajnym i po swojemu odświętnym, oczywistym i nieoczywistym, codziennym i zaskakującym, słonecznym i pochmurnym, szarym domami i chodnikami, zielonym drzewami i trawą. Krajobraz sielsko wiejski i nieśmiało miejski. Dla Kurka kompletnie nieistotny. Istotni byli zwykli ludzie, dorośli i dzieci – spacerują, siedzą, bawią się, opalają, pracują, rozmawiają, na coś czekają, gdzieś się spieszą – w niezwykłych sytuacjach, uważnych, klarownych, syntetycznych dzięki czarno-białej tonacji, które działy się tylko w tym jednym, jedynym momen-
cie. Nikt nigdy tych historii już nie powtórzy. Niesamowity, żywy, pulsujący reportaż, piękna historia, wspomnienie na zawsze zatrzymane w tym Kurka oku, w tych setkach kadrów. Łazarzanie, wracajcie do wspomnień, nie ma nic cenniejszego niż pamięć.
Danuta Książkiewicz-Bartkowiak
Fundacja 9/11 Art Space i Galeria Piekary mają zaszczyt zaprosić na wystawę Jarosława Kozłowskiego “Ćwiczenia z obrazowania”. Projekt ma charakter premierowy.
„Pytania, które zawarte są w pracach składających się na wystawę Ćwiczenia z obrazowania, nie są nowe, zadawałem je wielokrotnie, każdorazowo inaczej je formułując, od początku lat 70. W moim przekonaniu dotyczą fundamentalnych dla sztuki kwestii, powracam do nich, ponieważ są ciągle aktualne.
Tytułowa, składająca się z dwunastu części praca z 2019 roku, jest pytaniem o status obrazu, o istotę obrazowania i jego punkty graniczne, a także pytaniem o to, co wynika z procesu percepcji i o rolę, jaką w tym procesie odgrywa wyobraźnia. Niektóre aspekty tych pytań zawarte są również w cyklu pt. “Small Images” (2019).
Rysunki z serii “Niebieskie linie” (1989/2018) odnoszą się do pytania o autonomię sztuki i do związanych z tym pojęciem kwestii dotyczących relacji pomiędzy sztuką a rzeczywistością, a więc pytań o społeczne funkcje sztuki, jej znaczeniowość, metaforykę i jej treści symboliczne.
Przypomnieniem wcześniejszych pytań i refleksji jest praca z 1972 roku pt. “Nazwa pusta”. Jej tytuł zaczerpnięty został z logiki, gdzie pojęcie to wiąże się z bytami wyobrażeniowymi, jak np. »szklana góra«, »pegaz« czy »kwadratura koła«, które nie mają desygnatów w rzeczywistości przedmiotowej. Zastanawiałem się wówczas, czy koncepcja sztuki jako zbioru pustego nie jest trafnym określeniem dla artykulacji artystycznych.
Dopełnieniem wystawy są Rysunki incydentalne (2019‒2020), które są tym, czym są, niczym więcej”.
Jarosław Kozłowski
Jarosław Kozłowski
Jarosław Kozłowski (ur. 1945) to artysta posługujący się takimi mediami jak rysunek, książka, obiekt i instalacja artystyczna oraz fotografia i performance. Konsekwentnie bada ideę prymatu pojęcia, intelektu nad przedmiotem materialnym, granic możliwości wyrażenia tego, co pomyślane, poprzez obiekt czy gest, strukturę języka i znaku, co pozwala sytuować jego twórczość w ramach sztuki konceptualnej. Działalność artystyczna Kozłowskiego czyni go jednym z najważniejszych artystów konceptualnych w Polsce, a jego twórczość jest doceniana i wystawiana na świecie.
W latach 1963‒1969 studiował na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu). W 1967 roku rozpoczął pracę na macierzystej uczelni jako pedagog. W tym właśnie okresie Kozłowski zaczął poddawać krytyce ówczesne, propagowane przez akademików praktyki artystyczne i odchodzić od malarstwa, dziedziny, w której czuł się „zbyt komfortowo”, tworząc od 1967 realizacje o charakterze environment połączone z tekstem.
W latach 70. artysta prezentował prace lingwistyczne i działania performatywne. W tym czasie powstały takie prace jak: “Rysunki modalne”, “Ćwiczenia z semiotyki”, “Metafizyka”, “Fizyka”, “Yka”. Język używany przez Kozłowskiego w formie mówionej i pisemnej, działał jako system dyscyplinujący, a także miejsce poszukiwania suwerenności.
Przełomowym wydarzeniem w życiorysie artysty okazało się zainicjowanie (wespół z Andrzejem Kostołowskim) międzynarodowej sieci artystycznej NET (1971), która zrzeszała artystów na całym świecie – pochodzących z Europy Wschodniej i Zachodniej, USA, Kanady, Ameryki Południowej, Azji oraz samej Polski. Fundamentem projektu była otwartość, wolność, globalna wymiana idei artystycznych. NET dawał możliwość wzajemnego inspirowania się, dyskutowania koncepcji artystycznych czy teoretycznych związanych z twórczością poprzez kontakt pocztowy. Pomysł ten nie tylko ugruntował pozycję artystów jako konceptualistów, ale wpisał ich w szerszy kontekst – namysłu nad teorią sieci, sieciowości jako takiej – struktur pozbawionych centrum, bazujących na wzajemności, współzależności (co wyraźnie zostało zaznaczone w “Manifeście Sieci/Net” z 1971 roku). W 1972 Kozłowski założył Galerię Akumulatory 2 w Poznaniu (działała do 1990 roku), gdzie prezentowana była twórczość artystów awangardowych, a także wielu artystów z NET. Kozłowski nawiązał wtedy też kontakty z artystami Fluxusu, co skutkowało w 1977 roku organizacją Fluxus Festiwalu w Akumulatorach. W 1979 roku był stypendystą British Council (Londyn).
W latach 1981‒1987 piastował stanowisko rektora rodzimej uczelni, a w latach 1984‒1985 był stypendystą DAAD w Berlinie. Lata 80. Kozłowski poświęcił przepracowywaniu i dekonspirowaniu mitów obrosłych wokół sztuki i w ogóle systemu (często uniemożliwiającego kreatywność, wolność wyrażania) związanego z twórczością. Prace powstałe w tym okresie miały głównie charakter instalacji, często z wykorzystaniem dźwięku. Wątki krytyczne w odniesieniu do sposobu funkcjonowania kultury podejmowane były przez niego m.in. w seriach “Mitologii Sztuki” i “Rzeczywistości sztuki”.
W latach 1981‒1987 piastował stanowisko rektora rodzimej uczelni, a w latach 1984‒1985 był stypendystą DAAD w Berlinie. Lata 80. Kozłowski poświęcił przepracowywaniu i dekonspirowaniu mitów obrosłych wokół sztuki i w ogóle systemu (często uniemożliwiającego kreatywność, wolność wyrażania) związanego z twórczością. Prace powstałe w tym okresie miały głównie charakter instalacji, często z wykorzystaniem dźwięku. Wątki krytyczne w odniesieniu do sposobu funkcjonowania kultury podejmowane były przez niego m.in. w seriach “Mitologii Sztuki” i “Rzeczywistości sztuki”.
W latach 1991‒1993 był kuratorem programu galerii i kolekcji Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. W tej dekadzie powstały aranżacje z przedmiotów gotowych, zazwyczaj z rzeczy codziennego użytku. Początkowo nadal pełniły przypisaną im wcześniej funkcję, ale wkrótce elementy funkcjonalne zaczęły być wyrywane z „rzeczywistości realnej”, artysta pozbawiał je kontekstu – do takich prac należą chociażby “Ostre przedmioty” i “Miękkie zabezpieczenie”. Wykładał w tym okresie nie tylko w Poznaniu ale m.in. w Statens Kunstakademi w Oslo (1992–1997), Rijksakademie van Beeldende Kunste w Amsterdamie (1996–2004), Academy Without Walls w Lusace (1999, 2001). Koniec lat 90. to etap twórczości Kozłowskiego szczególnie polityczny – pojawiają się prace “Standardy europejskie” oraz “Zjednoczony świat”, dyktowane refleksją na temat współczesności.
W XXI wieku w twórczości u Kozłowskiego widoczna staje się tendencja do reagowania na zastaną rzeczywistość jeszcze mocniej (“W Afryce Środkowej bez zmian”, “Hot News”, “Służby specjalne w poszukiwaniu kamienia filozoficznego”), a prace komentatorskie w wielu przypadkach nie są pozbawione wątków ironicznych. W latach 2005‒2010 wykładał na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. W kolejnych latach w kręgu jego zainteresowania znalazł się czas – jego koncepcja, aspekt upływania, co wyraził w pracy z 2006 roku pt. “Cysterna czasu”, będącej realizacją site specific – zaprojektował ją dla Cysterny w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. Zajął się też pojęciem sztuki modernistycznej badając, czy jej formuła jest nadal aktualna (cykl “Figury retoryczne”). W 2006 roku artysta reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo. Pokazał tam pracę “Gravity Room” oraz fragment realizacji pt. “Zjednoczony świat. Wersja utopijna”. W 2019 roku Jarosław Kozłowski założył Galerię Archiwum Idei, eksponującą prace artystów związanych z Galerii Akumulatory 2 oraz międzynarodową wymianą artystyczną NET. Autor ponad stu wystaw indywidualnych w Polce i zagranicą oraz wielu zbiorowych.
09.10.2020-13.11.2020
partner, miejsce:
Galeria Piekary
ul. św. Marcin 80/82
61-809 Poznań
CK Zamek, Dziedziniec Różany
www.galeria-piekary.com.pl
Galeria Piekary
ul. św. Marcin 80/82
61-809 Poznań
CK Zamek, Dziedziniec Różany
www.galeria-piekary.com.pl
wystawa czynna pon.–pt. 10:00–18:00
wstęp wolny
wstęp wolny
Projekt dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania
#poznanwspiera
#poznanwspiera
patronat medialny: Artinfo.pl, Magazyn SZUM
Paź
24
sob
[PL]
Każdy z filmów będzie dostępny przez 48 godzin od publikacji na platformie Ninateki (ninateka.pl). Jedynym filmem dostępnym wyłącznie dla widzów z Polski, będzie “Rok robota”. Film “Gruba Kaśka” do obejrzenia tylko po zarejestrowaniu się na stronie digitalcultures.pl.
Każdy z filmów będzie dostępny przez 48 godzin od publikacji na platformie Ninateki (ninateka.pl). Jedynym filmem dostępnym wyłącznie dla widzów z Polski, będzie “Rok robota”. Film “Gruba Kaśka” do obejrzenia tylko po zarejestrowaniu się na stronie digitalcultures.pl. Harmonogram: 17/10 Finding Fanon III | reż. Larry Achiampong, David Blandy Photon | reż. Norman Leto Ryba | reż. Jonathas de Andrade 18/10 Internet Wszystkiego | reż. Brett Gaylor 19/10 Pan Kleks w Kosmosie, cz. I | reż. Krzysztof Gradowski Pan Kleks w Kosmosie, cz. II | reż. Krzysztof Gradowski 20/10 Kino Kryzysów: Roślinna Nadzieja 21/10 Gruba Kaśka | reż. Julia Pełka Pierwszy Polak na Marsie | reż. Agnieszka Elbanowska Ostatni kosiarze | reż. Andrzej Załęski 22/10 White Cube | reż. Wojciech Pustoła Rok robota | reż. Yves Gellie 23/10 Docent H. | reż. Janusz Majewski Gdzie jesteś, Luizo? | reż. Janusz Kubik Przekładaniec | reż. Andrzej Wajda Gubernator | reż. Stanisław Kokesz 24/10 Wejście w następny wiek | reż. Norman Leto 15 stron świata | reż. Zuzanna SolakiewiczTemat przewodni tegorocznego festiwalu Digital Cultures // Imagined Futures stał się pretekstem do odkrycia na nowo filmowej fantastyki naukowej i zastanowienia się, jak twórcy wyobrażali sobie przyszłość w połowie XX wieku. Żeby odpowiedzieć na to pytanie warto przyjrzeć się nielicznym istniejącym próbom polskiej kinematografii science-fiction. W programie filmowym towarzyszącym festiwalowi Digital Cultures zestawiamy ze sobą historyczne już przykłady polskich filmowych „przyszłości wyobrażonych” ze współczesnymi próbami opowiedzenia o tym, co nasz czeka. Pomoże to na te filmy szerszej, w kontekście palących obecnie, ale poruszanych już wcześniej problemów. Okazuje się, że jest pewna ciągłość filmowych zmagań z przyszłością. Wątki związane z katastrofą klimatyczną pojawiają się bowiem zarówno we współczesnych pracach, jak i dystopiach z końca XX wieku. Prace artystek, poruszające problematykę antropocenu, kryzysu i możliwych rozwiązań, okazują się być zanurzone w tradycji filozoficznego, często niskobudżetowego, polskiego S-F.
W programie znalazły się również międzynarodowe produkcje, m.in “Ryba” w reż. Jonathasa de Andrade’a, “Finding Fanon”, “Internet wszystkiego”, czy “Rok robota”. Pozwalają one na szersze spojrzenie na zmiany w świecie cyfrowym i relacjach człowieka z naturą.
Szczegółowy harmonogram: https://digitalcultures.pl/pl/program#film Each film will be available on the Ninateka platform (ninateka.pl) for 48h since its release. The only film available exclusively to the Polish viewers will be “Year of the Robot”, while the film “Fat Kathy” will be available to accredited viewers only. Schedule: 17/10 Finding Fanon Part Three | dir. Larry Achiampong, David Blandy Photon | dir. Norman Leto The Fish | dir. Jonathas de Andrade 18/10 The Internet of Everything | dir. Brett Gaylor 19/10 Mr Kleks in Space part I | dir. Krzysztof Gradowski Mr Kleks in Space part II | dir. Krzysztof Gradowski 20/10 Cinema of Crises: Plant Hope 21/10 Fat Kathy | dir. Julia Pełka First Pole on Mars | dir. Agnieszka Elbanowska The Last Mowers | dir. Andrzej Załęski 22/10 White Cube | dir. Wojciech Pustoła Year of the Robot | dir. Yves Gellie 23/10 Professor Hamler | dir. Janusz Majewski Where Are You, Louise? | dir. Janusz Kubik Roly Poly | dir. Andrzej Wajda The Governor | dir. Stanisław Kokesz 24/10 Entering the Next Century | dir. Norman Leto 15 Corners of the World | dir. Zuzanna SolakiewiczThe motto of this year’s Digital Cultures // Imagined Futures festival serves as a pretext to rediscover the world of science fiction cinema and to think about how filmmakers imagined the future in the mid-20th century. To this end, we will take a look at the few existing examples of Polish sci-fi films. The film programme accompanying Digital Cultures festival juxtaposes the already historical examples of “imagined futures” in Polish cinema with contemporary narratives about what lies ahead. This helps to look at these films from a broader perspective, in the context of the most burning present-day problems and how they were tackled before. It turns out that there is a certain continuity to cinematographic struggles with the future. Visions of the climate catastrophe appear both in contemporary works and dystopias from the late 20th century. Artworks that take anthropocene, the climate crisis and ways to avert it as their subject matter are in fact immersed in the philosophical tradition of the often low-budget Polish sci-fi cinema.
The programme also includes foreign productions such as “The Fish”, “Finding Fanon”, and “The Internet of Everything” that expand our understanding of changes in the digital world and in the relationship between humans and nature.
Zasubskrybuj