Lech Raczak – Gra z teatrem / Podróże przez sny. I powroty.
Muzyka: trio TARGANESCU – Arnold Dąbrowski, Katarzyna Klebba, Paweł Paluch
Narracja: Lech Raczak i Tadeusz Ratuszniak
Scenografia i światło: Krzysztof Urban
Tak Raczak zapowiadał premierę:
„Senny spektakl…
Kto?
Trzeci Teatr Lecha Raczaka + Targanescu
Co?
„Podróże przez sny. I powroty.”
Co to jest? Piękna muzyka, świetny koncert.
Niestety z długimi przerwami na gadanie.
Czy to teatr? Nie wiadomo. 25 zł za bilet to nie jest bardzo drogo.
Ale twarde krzesła… i bufetu profesjonalnie prowadzonego brak.
Trudno polecić jednoznacznie.
Bo, jak ktoś powiedział, tylko przez sen Pan Bóg może wyznać, że nie udał mu się realny świat.”
Spektakl prezentowany m.in.:
na specjalnym pokazie dla stypendystów ogólnopolskie fundacji Talenty działającej na rzecz najlepszych polskich maturzystów i studentów – styczeń 2017;
w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie w ramach cyklu „Mów za siebie” – maj 2017;
I nagroda podczas XIX Przeglądu Małych Form Teatralnych Scena Letnia w Łodzi – lipiec 2017;
na Festiwalu „Rzeczywistość przedstawiona” – Zabrze grudzień 2017;
– na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym WERTEP – Orla, Gminny Ośrodek Kultury Synagoga lipiec 2018
prezentacja z okazji 10 urodzin Fundacji Teatr Nie-Taki – Off Fest w Instytucie Grotowskiego – PIEKARNIA Wrocław czerwiec 2019
Autorem tekstu i narratorem jest Lech Raczak, który powraca na scenę jako aktor po niemal czterdziestu latach (!). Od roku 2019 towarzyszy mu na scenie Tadeusz Ratuszniak.
Równorzędnym jego partnerem na scenie jest Trio Targanescu, którego muzyka znakomicie ilustruje kolejne senne podróże.
Z pierwszego spotkania tej trójki znakomitych muzyków zrodziła się przyjaźń, z przyjaźni i pasji muzycznej w 1999 roku powstało Trio TARGANESCU.
Po długich, burzliwych próbach i dyskusjach powstał ich pierwszy autorski spektakl pt: “Muzyka przerażająca, potargana i inne wesołe piosenki ”. Trudno jednym słowem określić gatunek muzyczny, jaki prezentują. Po jednym z ich koncertów internauci pisali:
„Ta muzyka sytuuje się, powiedzmy umownie, na przecięciu folku, kameralistyki rockowej, improwizacji i muzyki obrazowej. Jeśli ktoś lubi taką muzykę np. jaką gra francuski Volapuk (to chyba dobre skojarzenie) nie będzie zawiedziony”
„Lekka psychodelia. Przebogate instrumentarium. Dźwięki chwilami jakby same sobie z każdego instrumentu. W tle obrazy ilustrujące muzykę – równie niepokojące jak ona… Muzyczna poezja przechodząca w poszarpane dźwięki.
fragment recenzji Juliusza Tyszki:
„ …Lech Raczak – wykonawca sceniczny, performer, który za chwilę umożliwi nam wgląd w swoją intymność, w swoje sny. Owszem, będą to z pewnością sny po literacku, po artystycznemu przepracowane, odpowiednio obrobione i przetrawione, ale przecież i tak wiemy, że one naprawdę powstały gdzieś w głębi jego jaźni – nieprzystępnej, nieogarnionej i wciąż, po tylu latach nieodgadnionej, także dla niego samego. Świat w tych snach się rozpada, jego kontury nikną, nie ma w nim nic stałego, trwa totalna oniryczna destabilizacja, króluje zniszczenie. Jednak gdy zabrzmią już oklaski, gdy Raczak powróci ze swej zaświatowej niedostępności do nas – wzruszonych i ograniczonych w naszej wdzięczności do banalnego uderzania dłonią o dłoń, pozostańmy z naszą wyobraźnią w tej wielkiej, zadymionej sali, wyczarowanej zmęczonym półszeptem dzisiejszego Mistrza teatru śmierci. „
– Juliusz Tyszka, teatralny.pl
http://teatralny.pl/recenzje/lecha-raczaka-teatr-smierci,1716.html
Wydarzenie sfinansowane ze środków Wydziału Kultury Urzędu Miasta i Departamentu Kultury Urzędu Marszałkowskiego
